Προσπερνώ τη μαθήτρια

της Γεωργίας Μόσχοβου

Είναι Παρασκευή απόγευμα, κάπου κοντά στις 6.30. Κατεβαίνω βόλτα στην πόλη… σε κανένα μισάωρο θα συναντηθώ με τους άλλους για καφέ, αλλά ως τότε προλαβαίνω να ρίξω μια ματιά στις βιτρίνες… Οι εκπτώσεις έχουν τελειώσει, υπάρχουν όμως ακόμα κάποιες προσφορές(καταστήματα που ισορροπούν στο -ανύπαρκτο σχεδόν- μεταίχμιο μεταξύ «επιβίωσης» και οριστικού κλεισίματος). Περιπλανιέμαι στους μικρούς, ήσυχους δρόμους του κέντρου… Παντανάσσης, Βότση, Πατρέως… Ανακαλύπτω συνεχώς μικρά, συμπαθητικά μαγαζάκια, καφετέριες και μεζεδοπωλεία με στοιχεία που παραπέμπουν σε γαλλικά μπιστρό, ισπανικά tapas bar, ιταλικές τραττορίες… Ο ήλιος στη δύση του βάφει τον ουρανό με ένα χρώμα που θυμίζει συνάντηση με την παλέτα ρομαντικά ουτοπικού ζωγράφου… Μωβ; Πορτοκαλί; Ή μήπως ροζ; Μαγικό παιχνίδι της φύσης με τα χρώματα…! Βγάζω τα γυαλιά ηλίου, που έχουν ξεχαστεί στα μάτια μου, και στρίβω στην Κορίνθου(μένουν ακόμα δέκα λεπτά αλλά θέλω να φτάσω πιο νωρίς απ’ τους υπόλοιπους, να θαυμάσω τη βουτιά του ήλιου στον Πατραϊκό χωρίς χαχανητά και ενοχλητικούς ψιθύρους -θα συναντηθούμε στο μόλο αλλά θα θέλουν γρήγορα να ανηφορίσουμε για το γνωστό μας στέκι)…

Πολυσύχναστος δρόμος! Ανυπόφορα θορυβώδης, εκνευριστικά γεμάτος, μοντέρνα μονότονος. Ξενοίκιαστα καταστήματα, διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, κορναρίσματα, άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν το οτιδήποτε... Ζωή βαλμένη στην πρίζα! Καθώς προχωρώ δίπλα μου σταματάει το αστικό. Ανάμεσα στον κόσμο που κατεβαίνει διακρίνω κάτι γνώριμο. Παραξενεύομαι… α! Βέβαια!! Είναι η περσινή μου τσάντα, η τσάντα του σχολείου! Τι αναμνήσεις ξυπνούν μέσα μου! Δεν έχει καν περάσει ένας χρόνος από τότε που την φύλαξα μες στη ντουλάπα και ορκίστηκα να μην την ξαναπιάσω στα χέρια μου! Κι όμως! Φαντάζει τόσο μακριά αυτή η μέρα…! Ίσως ακούγεται πολύ παράξενο όμως είναι σαν να έχω ξεχάσει εντελώς όλα αυτά που ζούσα πριν από μόλις… 10 μήνες;;!! Τις προάλλες μιλούσα με την καθηγήτρια μου… μου έλεγε πόσο δυσκολεύονται οι μαθητές της, της τρίτης Λυκείου αυτόν τον καιρό, πόσο άγχος έχουν. Πριν από δέκα μήνες θα μισούσα τον εαυτό μου για την απάντηση που της έδωσα σχεδόν αυθόρμητα: «Ε, εντάξει! Δεν είναι και τίποτα το φοβερό, λίγοι μήνες έμειναν πείτε τους!»

Η αλήθεια είναι πως από τότε η ζωή μου έχει αλλάξει σε βαθμό που ούτε η ίδια δεν μπορούσα να φανταστώ ή έστω να ονειρευτώ-και πρέπει να παραδεχτώ πως από όνειρα… άλλο τίποτα! Έχει αλλάξει τόσο που δεν μπορώ καν να με φανταστώ στην ίδια θέση που ήμουν πριν από τόσο λίγους μήνες! Όχι πως θέλω κιόλας βέβαια!!

Ξαφνικά με πιάνει μια μελαγχολία. Βλέπω το κορίτσι με το κουρασμένο βλέμμα και τα ακουστικά και ξαφνικά το μυαλό μου επισκέπτονται απελπισμένες εικόνες απ’ την τελευταία σχολική τάξη… Σίγουρα πάει στο φροντιστήριο! Χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγω το βήμα και προσπερνώ το κορίτσι. Στην πραγματικότητα θέλω να της φωνάξω… «μη σε νοιάζει! Κάνε την προσπάθειά σου και όλα θα τελειώσουν σύντομα! Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνεις αλλά θα τα καταφέρεις! Συνέχισε! Προχώρα!!! Σύντομα θα βρεθείς στη θέση μου και τότε-πίστεψέ με- θα κάνεις και εσύ ένα βήμα μπροστά! Συγγνώμη…»

Και κάπως έτσι προχωρώ, για τη συνάντησή μας… πάλι αργοπορημένη(πώς τα καταφέρνω κάθε φορά;)! Πως κυλάει τελικά ο χρόνος, πόσο γρήγορα βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη και πόσο γρήγορα ξεχνάμε τι περάσαμε για να φτάσουμε ως εκεί, σκέφτομαι… Σημασία έχει να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα, όποια κι αν είναι αυτά, με τόλμη και να τα προσπερνάμε γρήγορα. Γιατί η ζωή βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά, τρέχει και δεν μας περιμένει για πάντα!

«Πάμε και αύριο για καφέ;», μου προτείνουν στο τέλος της συνάντησής μας! «Εννοείται!», απαντάω χωρίς καν να το σκεφτώ!(που αυτά πέρυσι!)

*Ακούστε και αυτό

Παραμονή στη πόλη- επιστροφή στο χωριό : Σημειώσατε 2

γράφει για το blog η Μαρία Παπουτσή

...Και το όνομα αυτού: Περιστερά!Οι νέοι σήμερα ξέρουν να αναγνωρίζουν τα προτερήματα ενός τόπου ,πόσο μάλλον να επιλέγουν την παραμονή τους σε αυτόν.Ανατροπή δεδομένων,αλλαγή νοοτροπίας ή μήπως εναλλακτική λύση;Ό,τι και αν σημαίνει,είναι πλέον γεγονός και οι νέοι του 2011 έχουν κάθε λόγο να οδηγούνται προς τα εκεί.Οι εποχές έχουν αλλάξει και μας έχουν κατευθύνει στην αναζήτηση των ιδανικότερων πλέον επιλογών,μία εκ των οποίων φαντάζει πλέον και η επιστροφή μας στο χωριό.Ξεχασμένο το χωριό δεν ήταν ποτέ από τους μόνιμους κατοίκους του.Σήμερα κατέχει επάξια μία θέση στο δήμο Θέρμης και διαθέτει πολλές προυποθέσεις για περαιτέρω ανάπτυξη ,καθώς αποτελεί μία ιδανική περιοχή για παραμονή.

Η γενιά μας έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί τα οφέλη ενός τέτοιου μέρους,εξ ου και η επιστροφή σε αυτό.Περπατώντας στην Περιστερά θα συναντήσει κανείς όλες τις ηλικίες ,αλλά θα αναρωτηθεί κυρίως για τους νέους.Τί μπορεί να κάνουν οι νέοι σε ένα χωριό;Με τί μπορεί να ασχολούνται και πώς διαχειρίζονται τον ελεύθερό τους χρόνο;Η γη σε συνδιασμό με την υπέροχη ομορφιά της και τα πλεονεκτήματά της αποτελεί μία από τις επιλογές των νέων,καθώς και η κτηνοτροφία,όπως και η πολιτιστική οδός που το τελευταίο διάστημα όλο και διευρύνει τους ορίζοντές της.Μικρά βήματα κάθε φορά οδηγούν σε ένα ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα.Αυτή τη στιγμή λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος με μαθήματα ζωγραφικής,μουσικής,αγιογραφίας,γλυπτικής,παραδοσιακών χορών,γιόγκα και εργαστήρι κοσμήματος.Επίσης κάθε εβδομάδα γίνεται προβολή ταινιών.

Οι νέοι δείχνουν ευαισθητοποιημένοι στην προσπάθεια και καλούνται να συμμετέχουν στις δραστηριότητες καθώς και να συνεισφέρουν με οποιοδήποτε τρόπο στον ομαδικό αυτό στόχο που προωθεί την επιστροφή στο χωριό και την αυτάρκειά τους, υιοθετώντας το ‘κυνήγι’ της ευτυχίας και όχι των υλικών αγαθών.Διασχίζοντας τα στενά δρομάκια,τα γεμάτα φύση μονοπάτια και τους ανθισμένους κήπους ,καταλαβαίνει κανείς γιατί το χαμόγελο δε φεύγει και τόσο εύκολα στους νέους της Περιστεράς.Είναι πίσω στο σπίτι τους.



Ποια όμως είναι η Περιστερά ;



Όπως γράφει ο Δ.Δανιηλίδης δημοσιογράφος της Καθημερινής :
Η Περιστερά είναι ένας παλιός οικισμός, ο οποίος το 964 μ.Χ. παραχωρήθηκε στη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Το περπάτημα στα ανηφορικά στενοσόκακα αποκαλύπτει ενδιαφέροντα δείγματα μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής. Η μικρή κεντρική πλατεία του χωριού «Μάνα» με τον πλάτανο, το καφενεδάκι του '50 και τη βρύση-πηγή αποτελούν την πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της Περιστεράς του χθες. Πάνω ακριβώς από την πλατεία δεσπόζει ο βυζαντινός ναός του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος αποτελεί το καθολικό της παλιάς Μονής Περιστερών του 870 μ.Χ. Τα γύρω στενά με τα ασπρισμένα σπίτια και την πέτρα αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα για περίπατο τμήματα του χωριού. Πάνω από το ναό υπάρχει μια δεύτερη πλατεία, ιδανικό σημείο εκκίνησης για πεζοπορία. Από εδώ περπατήσαμε ένα βατό, ανηφορικό δασωμένο μονοπάτι, το οποίο μας έβγαλε, έπειτα από περίπου 300 μ., στο ξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους. Κινούμενοι ανατολικά για περίπου 300 μ. ακόμη, βγήκαμε σε ένα ύψωμα με κιόσκι, στη θέση «Στης Πέρδικας τα σπίτια». Από εδώ τα βλέπεις όλα: τον κάμπο του Ανθεμούντα, την κορυφή του Χορτιάτη, όλο τον Θερμαϊκό. Ιδανικό σημείο για να αποχαιρετήσει κανείς την ημέρα, απολαμβάνοντας ένα ατμοσφαιρικό ηλιοβασίλεμα.

Επιχειρηματικότητα vs Δημόσιο

γράφει για το blog η Δανάη Μπελίδου

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα και κυρίως αυτοί που έχουν πάρει το πτυχίο τους από κάποιο τριτοβάθμιο ίδρυμα, είναι η επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι νέοι γνώριζαν, κυρίως ακολουθώντας τις παροτρύνσεις των γονιών τους, πως η πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση ήταν η εξασφάλιση μιας «θέσης» στο Δημόσιο. Η μονιμότητα, ο σταθερός μισθός, η εξασφάλιση και η σιγουριά ήταν και είναι λέξεις που δεν αφήνουν τους περισσότερους νέους αδιάφορους.
Οι σημερινές εξελίξεις όμως και τα γεγονότα, μας αποδεικνύουν πως το Δημόσιο δεν είναι, παρά ένας μέτριος προορισμός με ελάχιστες προοπτικές. Μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο, όλη η εικόνα του δημοσίου «γκρεμίστηκε». Οι μισθοί έχουν μειωθεί αισθητά, η μονιμότητα είναι στα πρόθυρα να αποτελέσει παρελθόν, η εξασφάλιση από τις αμοιβές του Δημοσίου είναι αμφισβητήσιμη, το ίδιο και το ύψος των συντάξεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι νέοι να στραφούν σε άλλες μορφές απασχόλησης.

Μία τέτοια μορφή θα λέγαμε πως είναι ο ιδιωτικός τομέας. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας βάλλεται όπως και ο Δημόσιος! Ατομικές συμβάσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών και ωρών ή ημερών απασχόλησης στις επιχειρήσεις, συρρίκνωση του Ιδιωτικού τομέα, ευρείες υποχωρήσεις των εργαζομένων, συρρίκνωση των εργασιακών θέσεων και άλλα, συνθέτουν το εργασιακό περιβάλλον στον κλάδο. Βλέπουμε κατά συνέπεια πως και ο ιδιωτικός τομέας δεν απέχει και πολύ από τις προοπτικές που προσφέρει το Δημόσιο.
Μία άλλη διέξοδος που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και που εξωθήθηκαν στο να την ακολουθήσουν ορισμένες κατηγορίες νέων και κυρίως νέων επιστημόνων, είναι «ο δρόμος της μετανάστευσης». Ο δρόμος της μετανάστευσης σε χώρες οι οποίες δεν έχουν επηρεαστεί ακόμη από την οικονομική κρίση ή σε χώρες που έχουν ισχυρότερες οικονομίες και αντιστέκονται σθεναρότερα στις μεταβολές τις οικονομίας, χώρες οι οποίες εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν προσωπικό που έρχεται από άλλες χώρες. Γι αυτό παρατηρήθηκε ένα «ρεύμα» μετανάστευσης, κυρίως νέων επιστημόνων, προς χώρες της Ευρώπης και όχι μόνον. Το ερώτημα, όμως, που δημιουργείται είναι αν εμείς θέλουμε όλο αυτό το δυναμικό παραγωγικό προσωπικό, με γνώσεις και εξειδίκευση να μεταναστεύσει έξω από την χώρα μας!
Εκ πρώτης όψεως μπορούμε να πούμε πως, προσωρινά τους βολεύει η επιλογή αυτή, αλλά θεωρούμε πως μακροχρόνια θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Το να πάει ένας νέος σε μία ξένη χώρα για μερικά χρόνια, είτε για την απόκτηση κάποιου μεταπτυχιακού τίτλου, είτε για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, για να έρθει σε επαφή με διαφορετικούς λαούς και κουλτούρες και θεμιτό είναι, αλλά και θα τον βοηθήσει στην προσωπική του σταδιοδρομία. Το να μεταναστεύσει όμως σε μία χώρα, με σκοπό τη μόνιμη εγκατάσταση, μπορεί για τον ίδιο να έχει κάποιο όφελος, αλλά σίγουρα δεν θα βοηθήσει καθόλου τη χώρα του και την ανάπτυξη της. Άρα, θα λέγαμε πως ούτε η μετανάστευση είναι ο δρόμος στον οποίο θα μπορούσαν να επενδύσουν οι νέοι το εργασιακό τους μέλλον.

Τέλος, μία τέταρτη ελπίδα με αρκετά καλές προοπτικές και μάλιστα αμέσως μετά την περίοδο της κρίσης, στη φάση της ανάκαμψης της Ελληνικής οικονομίας (γιατί από τις οικονομικές θεωρίες αλλά και από την ιστορία, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει οικονομική ανάκαμψη σε κάποια χρόνια), είναι η νεανική επιχειρηματικότητα. Αν, λοιπόν, οι νέοι προετοιμαστούν για να γίνουν οι νέοι επιχειρηματίες ή τα εξειδικευμένα στελέχη των καινούριων επιχειρήσεων, υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε θεαματικά αποτελέσματα και μάλιστα άμεσα. Θεωρώντας δεδομένο ότι σε κάθε οικονομική και κοινωνική αναταραχή δημιουργούνται πολλές ευκαιρίες, η προτροπή είναι να σκεφτούν οι νέοι την περίπτωση της υλοποίησης καινοτόμων επιχειρηματικών ιδεών, που να άπτονται με την παραγωγική διαδικασία (σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα) ή να αφορούν τις νέες τεχνολογίες και κυρίως το χώρου του διαδικτύου.
Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι η προοπτική για τους νέους σήμερα είναι να βρούνε αυτό που θα έχει ζήτηση μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Να οραματιστούν, να φανταστούν και να καταλήξουν σε εξαιρετικές ιδέες οι οποίες θα αναπτύξουν τον πλούτο και την παραγωγή της Ελλάδας και κατ΄ επέκταση την οικονομία μας.

Οι ελληνικές συμμετοχές στην σημερινή μέρα των αγώνων.

Πλούσια είναι η συμμετοχή ελλήνων αθλητών στην σημερινή ημέρα των ολυμπιακών αγώνων.Αγωνίζονται σε πολλά αθλήματα διεκδικώντας μια θέση στους ημιτελικούς και τελικούς των αθλημάτων.Οι πρωταθλήτριες κόσμου στο σκιφ κωπηλασίας Αλεξάνδρα Τσιάβου η Χριστίνα Γιαζιτζίδου αγωνίζονται στη δεύτερη προκριματική σειρά, με αντιπάλους τα πληρώματα της Ολλανδίας, της Αυστραλίας, της Βραζιλίας, των ΗΠΑ και του Καναδά.Οι δύο πρώτοι προκρίνονται απευθείας στους ημιτελικούς της Πέμπτης (2/8), ενώ οι υπόλοιποι πάνε στα ρεπεσάζ της Τρίτης.

Στο αντίστοιχο αγώνισμα των ανδρών, οι Λευτέρης Κόνσολας και Παναγιώτης Μαγδάνης αγωνίζονται στις 13:30 στην τρίτη σειρά, μαζί με τις βάρκες της Δανίας, της Ουγγαρίας, της Κούβας και της Νορβηγίας, με στόχο επίσης την απευθείας πρόκριση στους ημιτελικούς της Πέμπτης.

Στις 12 το μεσημέρι αρχίζει τις προσπάθειές της στο Ολυμπιακό τουρνουά του Λονδίνου η εθνική υδατοσφαίρισης των ανδρών.Παίζει για τον Α΄ όμιλο με την πανίσχυρη Κροατία.

Περίπου στις 13:15 θα αγωνιστεί ο Αρης Γρηγοριάδης, στην 5η προκριματική σειρά (6η διαδρομή) των 100μ. ύπτιο. Ο Ελληνας κολυμβητής, με την 11η επίδοση ανάμεσα στους συμμετέχοντες, έχει ως ελάχιστο στόχο την πρόκριση στους βραδινούς (22:28) ημιτελικούς, όπου θέλει να διεκδικήσει την είσοδό του στον τελικό.

Στις 11:30 αρχίζει στη «Νορθ Γκρίνουιτς Αρίνα» ο προκριματικός γυναικών της ενόργανης γυμναστικής, με τη συμμετοχή της Βασιλικής Μιλλούση.

Στη μάχη ρίχνεται και ο Χρήστος Τσακμάκης, που συμμετέχει στον προκριματικό του C1 στο κάνοε/καγιάκ σλάλομ.

Ακόμη, η Αθηνά Δούκα αγωνίζεται στις 11:00 στον προκριματικό των 10μ. αεροβόλου πιστολιού

Τέλος, αρχίζει στο Γουέιμαουθ και η ιστιοπλοϊα, με δύο κατηγορίες που έχουν ελληνική συμμετοχή,στα Finn ξεκινά τις προσπάθειές του ο Γιάννης Μιττάκης (14:00) και στα Star οι Αιμίλιος Παπαθανασίου και Αντώνης Τσότρας (15:35).

Τα ελληνικά ρεκόρ Γκίνες

Στα ρεκόρ Γκίνες που συχνά δημοσιοποιούνται και κεντρίζουν το ενδιαφέρον, ελάχιστες φορές έχουμε διαβάσει κάτι που να αφορά τους Έλληνες... Δεν είναι λίγα ωστόσο τα ρεκόρ που είτε έχουν κατακτήσει συμπατριώτες μας, είτε σχετίζονται με ανθρώπους που ζουν στη χώρα μας ή κατάγονται από αυτήν. Ακολουθεί μια λίστα με ορισμένα από τα ρεκόρ Γκίνες που έχουν σφραγίδα ελληνική. Η μεγαλύτερη συλλογή από προτζέκτορες

Πιθανότατα πρόκειται για το πλέον πρόσφατο ελληνικό ρεκόρ Γκίνες. Ο Χρήστος Ψαθάς μπήκε στη λίστα των ρεκόρ Γκίνες στις 29 Ιουλίου του 2011 για τη μεγαλύτερη συλλογή από προτζέκτορες. Η συλλογή του φτάνει τα 1.919 μηχανήματα και αν δεχτούμε την εγκυρότητα του θεσμού, πρόκειται για τη μεγαλύτερη στον κόσμο. Ο μικρότερος τίτλος ταινίας που έχει προταθεί για Όσκαρ

Η ταινία Ζ του Κώστα Γαβρά, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού, προτάθηκε για 5 βραβεία Όσκαρ το 1970. Έγινε έτσι η ταινία με τον μικρότερο τίτλο που έχει προταθεί ποτέ για Όσκαρ. Το σπανιότερο ψάρι της οικογένειας των Stickleback

Ο Ελληνοπυγόστεος (Pungitius hellenicus) είναι ένα μικρό ψάρι που συναντάται μονάχα σε τρεις περιοχές της Κοιλάδας του Σπερχειού σε συνολική έκταση που δεν ξεπερνά τα 10 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο γηραιότερος σέρφερ

Μπορεί το ρεκόρ να έχει γίνει στην Αυστραλία, αλλά ο Otto Comanos, γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1913, στην Ελλάδα. Είναι ο γηραιότερο σέρφερ στον κόσμο και από τότε που συνταξιοδοτήθηκε συνηθίζει να διασκεδάζει με τη σανίδα του σερφ. Ο γηραιότερος άντρας συγγραφέας Σύμφωνα με το επίσημο site των ρεκόρ Γκίνες, ο Κωνσταντίνος Χαλκιάς, ο οποίος γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου του 1901, είναι ο γηραιότερος συγγραφέας στον κόσμο. Η μεγαλύτερης διάρκειας χορευτική φιγούρα

Στις 16 Φεβρουαρίου 2010, ο Αντώνης Κοσμαδάκης πραγματοποίησε μια χορευτική φιγούρα διάρκειας 30 δευτερολέπτων στο Μουλέν Ρουζ ( Moulin Rouge ) στο Παρίσι που του χάρισε μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες. Βέβαια την μοιράζεται με τον γάλλο Nicolas Pihiliangegedera που κατέχει το ίδιο ρεκόρ. Ρεκόρ σε ιαπωνικές πολεμικές τέχνες

Στις 28 Μαΐου 2011, τρία νέα Ρεκόρ Γκίνες έγιναν στην Αλεξανδρούπολη και φορούσαν σε πολεμικές τέχνες. Οι Μίκης Κιουρτζίδης και Αγησίλαος Βεσεξίδης έσπασαν το ρεκόρ ρίψεων που ήταν 30 σε ένα λεπτό, πετυχαίνοντας 34. Αργότερα, ο Κώστας Καρυπίδης έκοψε 68 δέματα σταχυού με ξίφος κατάνα σε ένα επίσης λεπτό. Αξίζει να σημειωθεί πως το προηγούμενο ρεκόρ ήταν μόλις 30! Τέλος, ο ίδιος έσπασε το δικό του περσινό ρεκόρ ρίψεων πολλαπλών αντιπάλων, πετυχαίνοντας 65 ρίψεις σε 1 λεπτό. Ο πιο σκληρός λαμπαδηδρόμος Ο Παντελής Κωνσταντινίδης έλαβε μέρος στην λαμπαδηδρομία των αγώνων του 2008, 72 χρόνια έπειτα από την συμμετοχή στην αντίστοιχη του 1936! Η πιο ανδροκρατούμενη κοινωνία

Το Άγιο Όρος κατέχει ρεκόρ Γκίνες, για τον πλέον προφανή λόγο. Καθώς στα 20 μοναστήρια του ζουν μόνο άντρες και είναι αυτόνομη κοινότητα, έλαβε τον τίτλο της πιο ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Το μεγαλύτερο παστέλι

Με μήκος 30 μέτρων και πλάτος 20 εκατοστών, το μεγαλύτερο παστέλι που φτιάχτηκε ποτέ, παρασκευάστηκε στη Ρόδο, στις 26 Σεπτεμβρίου 2010 από 12 σεφ. Οι μεγαλύτεροι χαυλιόδοντες μαστόδοντου

Οι μεγαλύτεροι χαυλιόδοντες μαστόδοντου ανασκάφηκαν τον Ιούλιο του 2007 στο χωριό Μηλιά των Γρεβενών και έχουν μήκος 5,02 μέτρων. Το μεγαλύτερο συρτάκι

Το μεγαλύτερο συρτάκι που έχει χορευτεί ποτέ, έγινε το Σεπτέμβριο του 2008, στη Ρόδο από 1.672 χορευτές! Η μεγαλύτερη τυρόπιτα

Ζύγιζε 862 κιλά και παρασκευάστηκε από φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, στις 10 Μαρτίου 2009. Η μεγαλύτερη πορεία Harley Davidson

Στις 22 Μαΐου του 2010, 2.404 μοτοσυκλέτες Harley Davidson πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη πορεία στην Πάτρα. Η μεγαλύτερη σαλάτα

Η μεγαλύτερη σαλάτα παρασκευάστηκε στις 19 Ιουνίου στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Ζύγιζε 13. 417 κιλά και εκτεινόταν σε μήκος 3 μέτρων και 40 εκατοστών με πλάτος 26 εκατοστά!

Τέλος η απεργία στη Χαλυβουργία

Έπειτα από 272 μέρες απεργίας, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να επιστρέψουν τη Δευτέρα στις δουλειές τους, με την προϋπόθεση να απομακρυνθούν τα ΜΑΤ από την περιοχή. Στη σημερινή τους συνέλευση οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας Ελλάδος αποφάσισαν την αναστολή της απεργίας τους έπειτα από ψηφοφορία, και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία. Όπως έγινε γνωστό, από τους 150 παρόντες, 107 τάχθηκαν υπέρ της αναστολής, 14 κατά και 29 δεν ψήφισαν.

Το σωματείο των εργαζομένων στη συνάντηση της Παρασκευής με τον υπουργό Εργασίας, Ι. Βρούτση κατέθεσε τα αιτήματά του για απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων από τις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργίας Ελλάδος και την επαναπρόσληψη απολυμένων.

Σύμφωνα με τους απεργούς, χθες το βράδυ επικοινώνησε ο γραμματέας του υπουργού με το προεδρείο του σωματείου και τους ενημέρωσε ότι η ιδιοκτησία της Χαλυβουργίας δεν μπορεί να κάνει δεκτό το αίτημά τους για την επαναπρόσληψη τουλάχιστον 40 απολυμένων συναδέλφων τους. Από το υπουργείο, όμως, τους πρότειναν, όπως λένε, να ανοίξει το εργοστάσιο και να επανεκτιμηθεί η κατάσταση. Έτσι, μετά και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας αποφάσισαν να βρίσκονται τη Δευτέρα, στις 6 το πρωί, στις πύλες του εργοστασίου και εφόσον δεν θα συναντήσουν εκεί αστυνομικές δυνάμεις να επιστρέψουν στις θέσεις εργασίας τους.

Ο καναπές

γράφει για το blog ο Άγγελος Γαβρής


Την στιγμή που αφήνουμε να περνάει άπραγη , αδημιούργητη την μετανιώνουμε όλοι κάποτε , έστω και αργά. Διανύουμε μια περίοδο κατοχής .Κατοχής οικονομικής και στην εποχή που το χρήμα διαφεντεύει τα πάντα - ακόμα και τα όνειρα - τότε βιώνουμε μια καταδυνάστευση του πνεύματος .. Μια ρίξη με τον υπέροχο κόσμο των ονειροπόλων , δηλαδή με την πρώτη ύλη για την πράξη και την πρόοδο....

Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την εισαγωγή μα αυτή είναι η αλήθεια... Και δεν πρέπει να κρύβεται σε παραγράφους διαποτισμένες με όμορφα λόγια για να μας κάτσει καλύτερα ... Μήπως και θιχτούμε που μένουμε αραχτοί στον καναπέ μας , αποδοκιμάζοντας τα λόγια πολιτικών που εμφανίζονται στην οθόνη της τηλεόρασης μας ...



Έχω δει αρκετή οργή στα λόγια πολλών συνομιλιτών μου , ακριβώς δίπλα , εκεί στον καναπέ ,που μας προφυλάσσει απο όλα τα κακά που βλέπουμε εκεί έξω .. Τελικά ο μεγάλος δυνάστης μας βρήκε χαλαρούς και τελικά χωρίς μεγάλη προσπάθεια μας επέβαλλε τους όρους του . Μας υποδεικνύει πως θα γίνουμε καλύτεροι πολίτες του κόσμου .. Σαν να μας προτείνει εναλλακτικές ερωτικές στάσεις ο βιαστής μας προς δικό του όφελος .

Και εμείς οργιζόμαστε , βρίζουμε αλλά ο καναπές , καναπές ! Βολευόμαστε λίγο ακόμα και εν τέλει υπηρετούμε τον αφέντη που μας επιβλήθηκε ... δημοκρατικά !


Όλοι μιλούνε πλέον για προτάσεις ... εγώ σας έχω μία ! ΠΕΤΑΞΤΕ τον καναπέ απο το σπίτι σας ! Διαμαρτυρία χωρίς ενεργή στάση απο όλους δεν είναι επιτυχημένη .. Τα όνειρα είναι εκεί .. έξω απο το σαλόνι μας και περιμένουν εμάς να τα κυνηγήσουμε , να τα κάνουμε να αισθάνονται μοναδικά για τον καθένα μας .. Αυτά είναι η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος , όχι ο σκεπτικισμός . Όχι η συνομιλία της τρέλας - μεταξύ του καναπεδόμενου και της οθόνης - .. Σας γράφω με το laptop ανα χείρας .. ο καναπές δεν με βολεύει !

* Ο Άγγελος είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος
Για επικοινωνία μαζί του : gavrisa@hotmail.gr

Goodmorning London !

Χιλιάδες αθλητές έφυγαν από την λαμπερή τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων με όνειρο την υπέρτατη διάκριση, την ύψιστη τιμή για το εθνόσημο, τη μεγάλη δικαίωση: ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Καλή Επιτυχία! Δισεκατομμύρια μάτια στράφηκαν στο Λονδίνο και την εκκίνηση των 30ών Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής και παρότι δεν συμφωνούν όλοι για το αν η Βρετανία ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της με αυτό που μας προσέφερε στην Τελετή Έναρξης, δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι ήταν μια ξεχωριστή βραδιά στην τετραετία που κλείνει τον κύκλο της.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της τελετής έναρξης υπέγραψε ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ και έφερε τον τίτλο «Τα νησιά των θαυμάτων» (Isles of Wonder). Το κόστος της ανέρχεται στα 27 εκατ. λίρες και φιλοδοξούσε να παρουσίασει την ιστορία, τον χαρακτήρα και την συμβολή των Βρετανών στα παγκόσμια δρώμενα στο πέρασμα των αιώνων…

Η τελετή ξεκίνησε με τον ήχο της μεγαλύτερης, αρμονικά συντονισμένης, καμπάνας στον κόσμο, που σφυρηλατήθηκε πριν από 442 και το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου πλημμύρισε μουσικές, χρώματα και χαμόγελα.

Η αρένα του σταδίου μετατράπηκε σε μία τεράστια φάρμα που μας ταξίδεψε στην διαδικασία μετάβασης των Βρετανικών νήσων από την αγροτική εποχή στα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης με εργάτες και αστούς να πλημμυρίζουν την αρένα. Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τους πεσόντες των πολέμων ενώ οι πέντε ολυμπιακοί κύκλοι ενώθηκαν στον αέρα σχηματίζοντας μια χρυσή βροχή.

Στη συνέχεια ακολούθησε ένα βίντεο γυρισμένο στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ με τον Ντάνιελ Γκρεγκ ως Τζέιμς Μποντ να παραλαμβάνει την Βρετανή μονάρχη και να καταφθάνουν με «ελικόπτερο» στον αγωνιστικό χώρο ενώ τη φλόγα έφερνε στο στάδιο με ταχύπλοο ο Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Αμέσως μετά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Βρετανίας, το στάδιο έγινε ένα τεράστιο νοσοκομείο, με πραγματικούς υπαλλήλους από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας, το NHS, για να τιμήσει τους βρετανικούς θεσμούς.

Στη συνέχεια ακολούθησε ανάγνωση του «Πίτερ Παν» από την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, δημιουργό του Χάρι Πότερ, ενώ τους «κακούς ήρωες» όπως τον Λόρδο Βόλντεμορτ και την Κρουέλα ΝτεΒίλ, έδιωξαν δεκάδες Μέρι Πόπινς που προσγειώθηκαν στο στάδιο.

Την έκπληξη έκανε ο Ρόουαν Άτκινσον, ο θρυλικός Mr. Bean, ο οποίος έπαιξε στο αρμόνιο τους δρόμους της φωτιάς του Βαγγέλη Παπαθανασίου και σατίρισε την πιο γνωστή ταινία για τον αθλητισμό της Βρετανίας, αποδεικνύοντας το μεγαλείο του φλεγματικού βρετανικού αυτοσαρκασμού.

Κι όταν έφτασε η ώρα για την παρέλαση των αθλητών (αφού ακούσαμε πραγματικά πολύ μουσική), πρώτος στο στάδιο μπήκε ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης με τους Έλληνες διεθνείς…

Κι όταν ο πέντε φορές χρυσός Ολυμπιονίκης -σε συνεχόμενες μάλιστα διοργανώσεις- της κωπηλασίας, ο σπουδαίος Στιβ Ρεντγκρέιβ παρέλαβε την φλόγα από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ και την παρέδωσε στη νέα γενιά του βρετανικού αθλητισμού που άναψε τον βωμό των Αγώνων, ολόκληρη η υφήλιος ρίγησε από συγκίνηση. Το φινάλε και το σποτ της βασίλισσας με τον Τζέιμς Μποντ ήταν ίσως η καλύτερη έμπνευση των διοργανωτών που προσπάθησαν πολύ (ίσως πάρα πολύ) να εντυπωσιάσουν!