Λαδάδικα. Σάββατο βράδυ. Ώρα 12.00 μ.μ.. Πίνω το ποτό μου με την παρέα μου σε ένα μπάρ. Τα λαδάδικα σφίζουν από ζωή . Άνθρωποι κυκλοφορούν χαρούμενοι , ευδιάθετοι, έτοιμοι να απολαύσουν την σαββατιάτικη έξοδο τους. Όλοι όμως ? Υπάρχουν άνθρωποι και συγκεκριμένα παιδιά που είναι εκεί όχι για να διασκεδάσουν αλλά για να κερδίσουν ένα μεροκάματο. Ένα από αυτά πλησιάζει το τραπέζι μας, πουλάει κάτι, αδιαφορούμε… Περνάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…. Πόσα ακόμη παιδιά θα περάσουν αναρωτιέμαι; Η ημέρα αυτή όπως και πολλές άλλες ημέρες που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για να προβληματιστώ.
Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά πότε βρίσκουν χρόνο να κοιμηθούν, να διαβάσουν, να παίξουν.. Βιώνουν άραγε την θαλπωρή της οικογένειας? Προφανώς και όχι. Η απάντηση δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική από τη στιγμή που τα παιδιά αυτά υποχρεώνονται από πολύ μικρή ηλικία να βγούν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Κι όλα αυτά υπό την απειλή της ενδεχόμενης τιμωρίας σε περίπτωση που η βραδιά δεν ήταν ικανοποιητικά ‘’κερδοφόρα’’.
Ρώτησα ένα από αυτά: Προλαβαίνεις να πας σχολείο ; Μου έγνεψε θετικά χωρίς να με κοιτά στα μάτια… Από το δισταγμό του κατάλαβα ότι μου έλεγε ψέματα. Είναι αμφίβολο εάν τα παιδιά αυτά ξέρουν να γράφουν, να διαβάζουν , να μετρούν όπως τα παιδιά της ηλικίας τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως θα μπορούσε να προδιαγραφεί το μέλλον αυτών των παιδιών; Υπό αυτές τις συνθήκες τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, περιθωριοποιούνται και μάλλον δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν από αυτό τον τρόπο ζωής, από αυτό τον φαύλο κύκλο. Για πόσα χρόνια ακόμα η εικόνα αυτή θα παραμένει η ίδια? Άραγε μετά από είκοσι χρόνια τα δικά τους παιδιά θα πουλούν ακόμα χαρτομάντιλα στα Λαδάδικα…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου