Κυριακή 29 Απριλίου 2012
Ο Σύλλογος Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δήμου Θέρμης στην "ΆΠΟΨΗ" Απριλίου
Τα Λαδάδικα αλλιώς…
γράφει για το blog η Άννα Τιτέλη
Λαδάδικα. Σάββατο βράδυ. Ώρα 12.00 μ.μ.. Πίνω το ποτό μου με την παρέα μου σε ένα μπάρ. Τα λαδάδικα σφίζουν από ζωή . Άνθρωποι κυκλοφορούν χαρούμενοι , ευδιάθετοι, έτοιμοι να απολαύσουν την σαββατιάτικη έξοδο τους. Όλοι όμως ? Υπάρχουν άνθρωποι και συγκεκριμένα παιδιά που είναι εκεί όχι για να διασκεδάσουν αλλά για να κερδίσουν ένα μεροκάματο. Ένα από αυτά πλησιάζει το τραπέζι μας, πουλάει κάτι, αδιαφορούμε… Περνάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…. Πόσα ακόμη παιδιά θα περάσουν αναρωτιέμαι; Η ημέρα αυτή όπως και πολλές άλλες ημέρες που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για να προβληματιστώ.
Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά πότε βρίσκουν χρόνο να κοιμηθούν, να διαβάσουν, να παίξουν.. Βιώνουν άραγε την θαλπωρή της οικογένειας? Προφανώς και όχι. Η απάντηση δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική από τη στιγμή που τα παιδιά αυτά υποχρεώνονται από πολύ μικρή ηλικία να βγούν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Κι όλα αυτά υπό την απειλή της ενδεχόμενης τιμωρίας σε περίπτωση που η βραδιά δεν ήταν ικανοποιητικά ‘’κερδοφόρα’’.
Ρώτησα ένα από αυτά: Προλαβαίνεις να πας σχολείο ; Μου έγνεψε θετικά χωρίς να με κοιτά στα μάτια… Από το δισταγμό του κατάλαβα ότι μου έλεγε ψέματα. Είναι αμφίβολο εάν τα παιδιά αυτά ξέρουν να γράφουν, να διαβάζουν , να μετρούν όπως τα παιδιά της ηλικίας τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως θα μπορούσε να προδιαγραφεί το μέλλον αυτών των παιδιών; Υπό αυτές τις συνθήκες τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, περιθωριοποιούνται και μάλλον δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν από αυτό τον τρόπο ζωής, από αυτό τον φαύλο κύκλο. Για πόσα χρόνια ακόμα η εικόνα αυτή θα παραμένει η ίδια? Άραγε μετά από είκοσι χρόνια τα δικά τους παιδιά θα πουλούν ακόμα χαρτομάντιλα στα Λαδάδικα…..
Λαδάδικα. Σάββατο βράδυ. Ώρα 12.00 μ.μ.. Πίνω το ποτό μου με την παρέα μου σε ένα μπάρ. Τα λαδάδικα σφίζουν από ζωή . Άνθρωποι κυκλοφορούν χαρούμενοι , ευδιάθετοι, έτοιμοι να απολαύσουν την σαββατιάτικη έξοδο τους. Όλοι όμως ? Υπάρχουν άνθρωποι και συγκεκριμένα παιδιά που είναι εκεί όχι για να διασκεδάσουν αλλά για να κερδίσουν ένα μεροκάματο. Ένα από αυτά πλησιάζει το τραπέζι μας, πουλάει κάτι, αδιαφορούμε… Περνάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…. Πόσα ακόμη παιδιά θα περάσουν αναρωτιέμαι; Η ημέρα αυτή όπως και πολλές άλλες ημέρες που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για να προβληματιστώ.
Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά πότε βρίσκουν χρόνο να κοιμηθούν, να διαβάσουν, να παίξουν.. Βιώνουν άραγε την θαλπωρή της οικογένειας? Προφανώς και όχι. Η απάντηση δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική από τη στιγμή που τα παιδιά αυτά υποχρεώνονται από πολύ μικρή ηλικία να βγούν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Κι όλα αυτά υπό την απειλή της ενδεχόμενης τιμωρίας σε περίπτωση που η βραδιά δεν ήταν ικανοποιητικά ‘’κερδοφόρα’’.
Ρώτησα ένα από αυτά: Προλαβαίνεις να πας σχολείο ; Μου έγνεψε θετικά χωρίς να με κοιτά στα μάτια… Από το δισταγμό του κατάλαβα ότι μου έλεγε ψέματα. Είναι αμφίβολο εάν τα παιδιά αυτά ξέρουν να γράφουν, να διαβάζουν , να μετρούν όπως τα παιδιά της ηλικίας τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως θα μπορούσε να προδιαγραφεί το μέλλον αυτών των παιδιών; Υπό αυτές τις συνθήκες τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, περιθωριοποιούνται και μάλλον δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν από αυτό τον τρόπο ζωής, από αυτό τον φαύλο κύκλο. Για πόσα χρόνια ακόμα η εικόνα αυτή θα παραμένει η ίδια? Άραγε μετά από είκοσι χρόνια τα δικά τους παιδιά θα πουλούν ακόμα χαρτομάντιλα στα Λαδάδικα…..
Σάββατο 28 Απριλίου 2012
Το blog γραπτώς σε τοπικές εφημερίδες του Δήμου Θέρμης
στην εφημερίδα "Θέρμης Δρώμενα" γράφει η Δώρα Καρακεχαίδου :
στην εφημερίδα "Άποψη" γράφουν ο Κώστας Δημητρόγλου και η Αλεξάνδρα Φαρδή 
Πέμπτη 26 Απριλίου 2012
Πολιτικός λόγος και καλλιτεχνική έκφραση : Πως διαπλέκονται μεταξύ τους
γράφει για το blog η Βάλια Χριστοδουλάκη
Πόση ουσία θα μπορούσε να κρύβεται, ειδικά στη σύγχρονη εποχή, σε τετριμμένες λίγο-πολύ διαπιστώσεις και εύλογα κατά βάση συμπεράσματα που απορρέουν από ολοένα προκλητικότερα αναπαραγόμενες θεωρίες; Κι όμως... Εν όψει των κρίσιμων βουλευτικών εκλογών της 6ης Μα'ί'ου, το να προσδώσει κανείς τη ρεαλιστική της διάσταση στη δυναμική του πολιτικού λόγου και στην επίδραση που μοιραία ασκεί τόσο στη διαμόρφωση του πλέγματος του κοινωνικού ιστού, όσο και στις διάφορες εκφάνσεις του κοινωνικού βίου, δεν είναι καθόλου εύκολο. Γι' αυτό και προσμετράται στα ''ορόσημα'' της ευαισθητοποιημένης, πολιτειακής ταυτότητας όποιου προσπαθήσει να την αποδώσει αντικειμενικότερα, υποστηρίζοντας διπλό ρόλο: όχι μόνο του ζωτικής σημασίας κρίκου της κοινωνικοπολιτικής αλυσίδας αλλά και του συνειδητοποιημένου, ενεργού πολίτη.
Παλιότερα απαγορευόταν ο ανατρεπτικός πολιτικός λόγος, όχι με την επίκληση εξατομικευμένης άμεσης προσβολής και βλάβης, αλλά επειδή εκλαμβανόταν ως απειλή γενικότερων κοινωνικών αξιών- πράγμα που ισχύει και στην περίπτωση της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η τέχνη περιορίζεται ως επί το πλείστον για δύο (2) λόγους: ή γιατί προσβάλλει τις κονωνικές αξίες που αφορούν τις ερωτικές σχέσεις (άσεμνα) ή γιατί προσβάλλει τις θρησκευτικές αξίες κάποιων πολιτών. Τόσο στη μία, όσο και στην άλλη περίπτωση, δεν πρόκειται για εξατομικευμένη προσβολή. Η αιτία που ζητά κάποιος την απαγόρευση ενός άσεμνου ή αντιθρησκευτικού έργου τέχνης δεν είναι τόσο το ενδεχόμενο της δικής του προσβολής απ' την επαφή του με αυτό (ενδεχόμενο, άλλωστε, που μπορεί να αποφύγει αν το θέλει...) αλλά το ότι θεωρεί πως κανένας δεν πρέπει να εκτίθεται σε ένα έργο, το οποίο ο ίδιος κρίνει ανήθικο, βλάσφημο, βλαβερό ή διεφθαρμένο.
Η λογοκριτική διάθεση, που προφανώς χαρακτηρίζει μια τέτοιου είδους αντίληψη, είναι διάχυτη. Συχνά, πάντως, επικαλύπτεται απ' την επίκληση κάποιας βλάβης ή έστω προσβολής. Τα άσεμνα εμφανίζονται να προσβάλλουν την ηθική ενώ η βλασφημία την πίστη ή το θρησκευτικό συναίσθημα χωρίς να καθιστούν, βέβαια, δεδομένη την εξατομίκευση της προσβολής. Το ζήτημα, που ανακύπτει, αποκτά, επομένως, κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Δεν μπορεί να προσβάλλεται ούτε το θρησκευτικό συναίσθημα κάποιου, όταν ο ίδιος γνωρίζει πως άλλοι είν' αυτοί που λοιδωρούν τη θρησκεία του, ούτε οι ηθικές του αξίες, όταν εξίσου καλά γνωρίζει πως άλλοι είν' αυτοί που τις περιφρονούν!
Όσον αφορά δε στις πολιτικές ιδέες, η ιδέα πχ της ''δικτατορίας του προλεταριάτου'', μπορεί να εμποιεί σε κάποιον τέτοιο φόβο και ανασφάλεια ώστε αυτός να είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι συνιστά ό,τι πιο επονείδιστο για την κοινωνία. Μπορεί δηλαδή να την κρίνει ως ό,τι πιο προσβλητικό κι απειλητικό για την ιδεολογία του και την κοσμοθεωρία του. Κατά πόσο, όμως, μια υποκειμενική, προσωπική του κρίση, του παρέχει και το δικαίωμα να ζητήσει τον περιορισμό της διάδοσης της συγκεκριμένης πολιτικής θεωρίας, έστω κι αν η πλειοψηφία συμφωνεί μαζί του;
Κατά μια αντίληψη, ενδεχόμενη καταφατική απάντηση δεν αμφισβητεί απλά την ελευθερία του λόγου αλλά και την πεμπτουσία της έννοιας του ατομικού δικαιώματος, καθώς αφενός κάθε ιδέα είναι εν δυνάμει προσβλητική για ορισμένους, αφετέρου η προσβολή, για κάτι που αφορά πρωτίστως άλλους, σημαίνει ουσιαστικά μη αναγνώριση της ατομικότητάς τους. Μη αναγνώριση, κατά συνέπεια, ότι αυτοί οι άλλοι μπορεί να έχουν απόψεις, επιλογές και συμπεριφορές, με τις οποίες, ναι, μερικοί δε συνάδουν και, παρότι δεν τους προκαλούν άμεση βλάβη, δεν τις ανέχονται.
Αν ήταν έτσι, όμως, θα είχε καταργηθεί η συκοφαντική δυσφήμηση γενικότερα και κάθε απόπειρα ακριβούς και στέρεης συλλογιστικής θα κατέληγε σε άτοπο! Η βάση, στην οποία θέτει το ζήτημα η παραπάνω αντίληψη, δεν μπορεί να μην τονιστεί ότι εμφανίζεται τόσο αφηρημένη, επιδερμική και θεωρητική που δε θα μπορούσε να τύχει καμίας αποτελεσματικής πρακτικής εφαρμογής.
Αυτό που τελικά θα πρέπει να μείνει ως απόσταγμα είναι ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχουν όρια, σαφή και ευδιάκριτα, (ο λεγόμενος περιορισμός των περιορισμών: η αρχή της αναλογικότητας), που θα πρέπει να γίνονται σεβαστά από όλους -ανεξαρτήτως προσωπικών τους εκτιμήσεων- ώστε να μπορούν να επιτελούν το σκοπό τους: να ''τιθασεύουν'' αποκλίνουσες συμπεριφορές όταν αυτές τείνουν να λάβουν επικίνδυνες διαστάσεις για την κοινωνία και τα μέλη της.
Εξειδικευμένοι κρατικοί μηχανισμοί διατηρούνται γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ώστε μέσω τους ο εκάστοτε θιγόμενος από μια προσβολή να μπορεί να καταφύγει στη δικαιοσύνη, ζητώντας την άρση της στο μέλλον και την αποκατάσταση της ζημίας του. Ωστόσο, αφενός επειδή ο νομοθέτης έχει χρησιμοποιήσει αόριστη φρασεολογία τόσο στον ορισμό του άσεμνου έργου, όσο και στο τι δε θεωρεί άσεμνο έργο, αφετέρου επειδή δεν υπάρχει στη νομοθεσία ούτε ορισμός της τέχνης ούτε ορισμός του έργου τέχνης, το βάρος εξειδίκευσης επιρρίπτεται στο δικαστή που θα κρίνει κατά περίπτωση.
Οι Νόμοι, πάντως, που απαγορεύουν την κυκλοφορία άσεμνων βιβλίων και επιβάλλουν ποινές στους συγγραφείς, στους εκδότες, και σε κάθε εν γένει εμπλεκόμενο πρόσωπο στη διάδοση και εμπορία των βιβλίων αυτών, είναι: ο Ν. 5060/1931, με ειδικότερο κεφάλαιο το ΙΑ' ''Περί ασέμνων δημοσιευμάτων'', ά. 29 και 30, όπως επίσης και το Ν.Δ. 346/1969, ά. 54. Ο νομοθέτης αποσκοπεί μέσω αυτών των διατάξεων στο να προστατεύσει το αναγνωστικό κοινό από βιβλία που προσβάλλουν την αιδώ, σύμφωνα με το κοινό αίσθημα, και που με την κυκλοφορία τους συμβάλλουν στην κερδοσκοπία ενός κύκλου προσώπων, όπου ανήκει ο συγγραφέας του βιβλίου, ο εκδότης, ο διανομέας, ο βιβλιοπώλης κι όσοι άλλοι εμπλέκονται στην εμπορία τους. Αντιθέτως, δεν τιμωρείται όποιος αγοράζει το άσεμνο βιβλίο για προσωπική του χρήση και δίχως πρόθεση μεταπώλησης. (Κ.Γ. Γαρδίκας, ''Εγκλήματα κατά των ηθών'', Ποιν. Χρ. Β', 1952, σελ. 216, ΠλημμΑθ. 2435/1978, Ποιν. Χρ. ΚΗ', 1978, σελ. 826-828)
Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως αν ποτέ μελλοντικά απαλειφθούν απ' τον Ποινικό Κώδικα οι διατάξεις περί βλασφημίας (ά. 198), και σε ένα τολμηρότερο βήμα, αν επέλθει Συνταγματικός χωρισμός Κράτους- Εκκλησίας, το κενό που θα δημιουργηθεί, δε θα παραμείνει ακάλυπτο. Οι διατάξεις για εξύβριση (προσβολή του status τιμής) θα κληθούν να το καλύψουν. Η λύση αυτή ίσως θέσει και ένα τέρμα έτσι στην ιδιότυπη actio popularis που ''γεννά'' η αυτεπάγγελτα διωκόμενη βλασφημία. (χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η υπόθεση Μ. Ανδρουλάκη)
* Η Βάλια είναι δικηγόρος ,απόφοιτη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Σύλλογος Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δήμου Θέρμης
Νεανική επιχειρηματικότητα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία
γράφουν για το blog οι Παντελής Βογιατζής και Δώρα Καρακεχαίδου
Τα ποσοστά ανεργίας των νέων στη χώρα μας τείνουν να ξεπεράσουν τα αντίστοιχα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με μετρήσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Ένας τρόπος μείωσης των ποσοστών αυτών είναι η στροφή προς τη νεανική επιχειρηματικότητα. Παρ’όλα αυτά υπάρχουν σοβαρά εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε.
Ένας σημαντικός παράγοντας που αποτρέπει τους νέους να ασχοληθούν γενικότερα με τις επιχειρήσεις είναι ο μεγάλος φόβος της αποτυχίας. Συγκεκριμένα, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ελλιπές όσον αγορά τις γνώσεις που παρέχει σχετικά με την επιχειρηματικότητα. Άλλωστε όπως είναι γνωστό το μοναδικό μάθημα άμεσα συνδεδεμένο με το αντικείμενο είναι η «Οργάνωση και η Διοίκηση Επιχειρήσεων», που διδάσκεται αποκλειστικά και μόνο στους μαθητές της τεχνολογικής κατεύθυνσης της Γ’ Λυκείου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας στους νέους επιφέροντας συγχρόνως δυσμενή επιρροή στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας , καθώς ο φόβος της αποτυχίας που κυριεύει τους ικανούς νέους ανθρώπους αμβλύνει τον αριθμό των τολμηρών και καινοτόμων εγχειρημάτων . Μάλιστα, όποτε κάποιοι τολμηροί αποφασίσουν να υπερνικήσουν τους φόβους τους λειτουργώντας ρηξικέλευθα , το «τέρας της γραφειοκρατίας» εμφανίζεται ως ανασταλτικός παράγοντας στις επιδιώξεις τους.
Όσον αφορά το κράτος και τις ελλείψεις του σχετικά με την προώθηση και την ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας, μπορούμε να αναφερθούμε στο πρόβλημα που προϋπήρχε και εντάθηκε με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, το οποίο είναι η μείωση της χρηματοδότησης των νέων επιχειρήσεων μέσω των διάφoρων σχετικών προγραμμάτων. Έτσι, η οικογένεια ανάγεται στο βασικό και κύριο χρηματοδότη αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και ρόλο συμπαραστάτη σ’αυτά τα πρώτα βήματα του νέου. Ωστόσο, υπάρχουν ενέργειες που μπορούμε να υλοποιήσουμε ως κοινωνία για την υπερνίκηση των εμποδίων.
Λαμβάνοντας υπόψη το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η κοινωνία μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι επενδύσεις προς την κατεύθυνση της οικονομίας είναι, αν όχι ανέφικτες, πολύ περιορισμένες. Ως εκ τούτου, θα ήταν σοφότερο να στραφούμε στις επενδύσεις στην Παιδεία και ειδικότερα στο εκπαιδευτικό κομμάτι που σχετίζεται με την επιχειρηματικότητα. Από ό,τι πληροφορούμαστε από τις μέχρι τώρα ανακοινώσεις του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με τη διάρθρωση του «Νέου Λυκείου», μαθήματα σχετικά με τις επιχειρήσεις θα διδάσκονται στους μαθητές που προσανατολίζονται στις οικονομικές επιστήμες.
Αν και υπό τις υπάρχουσες οικονομικές συγκυρίες η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων είναι δύσκολη ,θα ήταν χρησιμότερη αν γινόταν ευκολότερα προσπερνώντας τους «σκοπέλους» της γραφειοκρατίας. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να παρέχεται βοήθεια και υποστήριξη στους τολμηρούς αυτούς νέους που επιχειρούν την έναρξη των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων σε ένα γενικότερο περιβάλλον αβεβαιότητας. Στην κατεύθυνση αυτή τα ΜΜΕ μπορούν κάλλιστα να σταθούν αρωγοί μέσω της προώθησης προτύπων επιχειρηματικότητας.
Όσον αφορά τους νέους ανθρώπους και τα όνειρα τους σχετικά με την έναρξη της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας πρέπει να γνωρίζουμε ότι δε χωράνε φράσεις του τύπου «ώδινεν όρος και έτεκε μυν». Με όπλο τις γνώσεις τους, με την κατάλληλη στήριξη από τους δικούς τους ανθρώπους και τέλος με μια ουσιαστική κρατική βοήθεια όλα είναι εφικτά…
Ολιγάρκεια και ανταγωνισμός
γράφει για το blog ο Παντελής Βογιατζής
Δύσκολοι καιροί για ¨πρίγκιπες¨ και τολμηρούς… Παλιότερα λίγο πριν και λίγο μετά την εκκίνηση μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας οι προβληματισμοί κινούνταν γύρω από το πεδίο της σοφότερης «εκμετάλλευσης» της υπάρχουσας πελατείας στην οποία και απευθυνόμαστε . Τώρα πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει και μάλιστα ριζικά … Σε περιόδους κρίσης η όποια απόπειρα επιχειρηματικής δραστηριότητας πρέπει να διέπεται από στρατηγική και στοιχεία ορθολογισμού .
Η άποψη ότι «τα πρώτα χρόνια πρέπει να αρκεστείς στην ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών διαβίωσης » αναδεικνύεται σε κύρια πολιτική του νέου επιχειρηματία στη γενικότερη λογική μιας κλιμακωτής ανάπτυξης . Με λίγα λόγια θα ήταν παλιότερα σοφότερο ,σήμερα προϋπόθεση επιβίωσης μιας επιχείρησης η χρήση των αρχικών της κεφαλαίων για τη «δημιουργία πελατείας» . Εργαλείο χρησιμότατο προς αυτή τη κατεύθυνση δε θα μπορούσε να αποτελέσει άλλο από τη διαφήμιση .
Πως μπορείς να γίνεις πετυχημένος αν ο άλλος δεν ξέρει τη δουλειά σου , ποιος είσαι δηλαδή και τι πουλάς ? Αν λάβουμε υπόψη μας και τις τωρινές δύσκολες οικονομικές συνθήκες μπορούμε να παρομοιάσουμε τον νέο επιχειρηματία με άνθρωπο που περπατάει στο σκοτάδι σε άγνωστο προορισμό και τη διαφήμιση τις λάμπες που θα του κάνουν ποιο εύκολη τη διαδρομή ..Φυσικά η αρχική αυτή δημιουργία πελατείας θα πρέπει να διατηρηθεί και μετά τη πώληση μέσω κατάλληλων κινήτρων καθώς κάθε πελάτης που φεύγει αποτελεί διπλή ¨χασούρα¨ , από τη μία απώλεια δικιά μας και ταυτοχρόνως κέρδος του ανταγωνισμού που καραδοκεί…
Έπειτα ήρθαν ¨οι μέλισσες ¨..ο ανταγωνισμός . Λίγος ή πολύς , δυνατός ή ισχνός δεν παύει να αποτελεί τον ¨άλλο¨ , τον ¨απέναντι¨ ,τον εν δυνάμει πρόξενο δεινών σε τελευταία ανάλυση . Εδώ ταιριάζει απόλυτα μία από τις σημαντικότερες και καθοριστικότερες ρήσεις του κινέζου στρατηγού Σουν Τζου «Γνώρισε τον εχθρό σου όπως γνωρίζεις τον εαυτό σου και μπορείς να πολεμήσεις εκατό πολέμους χωρίς φόβο να ηττηθείς » . Με απλά λόγια βασική προϋπόθεση για να επικρατήσουμε του ανταγωνισμού είναι να τον γνωρίζουμε καλά . Το πρώτο βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση είναι η συλλογή στοιχείων για τον ανταγωνιστή μας μέσω των κατά καιρούς πελατών του . Όταν μάλιστα τα σχόλια έχουν μορφή παραπόνων μας δίνεται μια καλή πάσα για γκολ . Πιο συγκεκριμένα αυτή είναι μια καλή ευκαιρία αυτομάτως να αναδειχθούμε στη εναλλακτική , αξιόπιστη και σίγουρη λύση κερδίζοντας έτσι τη χαμένη πελατεία του ανταγωνιστή μας .Τέλος η επαφή-επικοινωνία με τους πελάτες και μετά τη πώληση θα αποτελούσε φραγμό στη πιθανή φυγή της πελατείας μας.
Δύσκολοι καιροί για επενδύσεις και λίγα κίνητρα για έναρξη νέων επιχειρήσεων..
Παρ’όλα αυτά όταν αυτές γίνονται θα πρέπει να διέπονται από σύνεση , αποφασιστικότητα και … αρκετή δόση ευφυΐας .
Υ.Γ. :
Όσον αφορά τους νέους ανθρώπους και τα όνειρα τους σχετικά με την έναρξη της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας πρέπει να γνωρίζουμε ότι δε χωράνε φράσεις του τύπου «ώδινεν όρος και έτεκε μυν». Με όπλο τις γνώσεις τους, με την κατάλληλη στήριξη από τους δικούς τους ανθρώπους και τέλος με μια ουσιαστική κρατική βοήθεια όλα είναι εφικτά…
Τετάρτη 25 Απριλίου 2012
Το επιχειρείν εστί καινοτομείν...
γράφει για το blog ο Γιάννης Γκαβανίδης
Εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα έρευνας που δημοσιοποίησε στο τέλος του 2010 ο ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών ερευνών): Περίπου 1,6εκ. άτομα στην Ελλάδα αναπτύσσουν επιχειρηματικά δράση (αυτοαπασχολούμενοι ή ιδιοκτήτες επιχειρήσεων) και επιπλέον 1,2εκ. περίπου κάτοικοι της χώρας μας σκοπεύουν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια να δοκιμάσουν τις δυνατότητες τους ως επιχειρηματίες.
Φαίνεται λοιπόν οτι το «επιχειρηματικό δαιμόνιο» των Ελλήνων έχει ενα πολύ μεγάλο πεδίο εφαρμογής ακόμη και σ’αυτή τη δύσκολη περίοδο (η οποία βέβαια μπορεί και να ευνοεί την ανάπτυξη της αυτοαπασχόλησης οδηγώντας τους ανέργους στην επιχειρηματικότητα ως ανάγκη).
Παρόλα αυτά, τα εντυπωσιακά νούμερα που παρουσιάζονται, από μόνα τους δε προσδιορίζουν μια αγορά που ευνοεί την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη καθώς η ποσότητα δε προϋποθέτει και την ποιότητα. Αυτό διότι πολλές είναι οι Ελληνικές επιχειρήσεις που είτε δεν απασχολούν επιπλέον προσωπικό είτε που άμεσα κλείνουν όπως με έμφαση μας το εμφανίζει μια πρόσφατη έρευνα της Grand Thornton στην οποία παρουσιάζεται πως ο δείκτης επιχειρηματικής εμπιστοσύνης στη χώρα μας μειώθηκε στο -44 (δηλαδή οι απαισιόδοξοι επιχειρηματίες είναι 44 μονάδες περισσότεροι από τους αισιόδοξους). Σε αυτό βέβαια ίσως και να ευθύνεται η μη ύπαρξη καινοτομίας καθώς οι περισσότεροι επιχειρηματίες φαίνεται πως βασίζονται κυρίως στην αντιγραφή υπηρεσιών άλλων επιχειρήσεων. Η καινοτομία προϋποθέτει έρευνα, επένδυση και χρόνο για πειραματισμούς κάτι το οποίο στη χώρα μας δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει, αυτό μας το δείχνει και άλλη μια έρευνα του GEM που δείχνει πως η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της λίστας που παρουσιάζει τα ποσοστά του φόβου αποτυχίας για τους επιχειρηματίες. Δηλαδή το μεγάλο μειονέκτημα των Ελλήνων είναι ο εξαρχής φόβος για την αποτυχία της επιχείρησης καθώς δε πιστεύουμε πραγματικά σε αυτό το οποίο ξεκινάμε ώστε δυναμικά να το πραγματοποιήσουμε. Εδώ όμως έρχεται άλλο ένα στοιχείο να μας μπερδέψει ακόμη περισσότερο καθώς σε μια άλλη έρευνα εμφανίζονται οι Έλληνες επιχειρηματίες να είναι στη δεύτερη θέση στις λίστες αυτοπεποίθησης έπειτα από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και αυτό διότι το 90% των νέων Ελλήνων επιχειρηματιών αισθάνεται αυτοπεποίθηση για τις γνώσεις και τα προσόντα που χρειάζονται. Εδώ ίσως και να γεννάται η εξής απορία. «...Μήπως κάνουμε υπερεκτίμηση του εαυτού μας και εξ αυτού δημιουργούμε μόνοι μας το αρνητικό αποτέλεσμα στην επιχείρηση;» Προσωπικά θεωρώ πως δεν προσέχουμε κάποια πράγματα και για αυτό δεν έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα: Η επιχειρηματικότητα προϋποθέτει την ανάληψη ρίσκου μέσα απο αμέτρητες αποφάσεις που θα χρειάζεται συνεχώς να παίρνουμε και οι οποίες εμπεριέχουν ένα ποσοστό αβεβαιότητας το οποίο πρέπει να το αξιολογούμε ώστε να καταφέρουμε μια αποτελεσματική διαχείριση μειώνοντάς το με μικρότερα αλλά πιο σταθερά βήματα.
Εν κατακλείδι λοιπόν, έπειτα των προηγούμενων αναφορών, πιστεύω πως χρειάζεται οι Έλληνες επιχειρηματίες να καινοτομήσουν, να έχουν πίστη και να γνωρίζουν τις πραγματικές τους δυνατότητες για να καταφέρουνε πολλά. Μόνος του ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα, οι συνεργασίες (ένας τομέας που στη χώρα μας υστερεί) πρέπει να τονωθούν και σε συνάρτηση με την αυτοπεποίθηση του Έλληνα επιχειρηματία η επιχείρησή του να ακολουθήσει ανοδική πορεία σε όλους τους τομείς.
Εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα έρευνας που δημοσιοποίησε στο τέλος του 2010 ο ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών ερευνών): Περίπου 1,6εκ. άτομα στην Ελλάδα αναπτύσσουν επιχειρηματικά δράση (αυτοαπασχολούμενοι ή ιδιοκτήτες επιχειρήσεων) και επιπλέον 1,2εκ. περίπου κάτοικοι της χώρας μας σκοπεύουν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια να δοκιμάσουν τις δυνατότητες τους ως επιχειρηματίες.
Φαίνεται λοιπόν οτι το «επιχειρηματικό δαιμόνιο» των Ελλήνων έχει ενα πολύ μεγάλο πεδίο εφαρμογής ακόμη και σ’αυτή τη δύσκολη περίοδο (η οποία βέβαια μπορεί και να ευνοεί την ανάπτυξη της αυτοαπασχόλησης οδηγώντας τους ανέργους στην επιχειρηματικότητα ως ανάγκη).
Παρόλα αυτά, τα εντυπωσιακά νούμερα που παρουσιάζονται, από μόνα τους δε προσδιορίζουν μια αγορά που ευνοεί την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη καθώς η ποσότητα δε προϋποθέτει και την ποιότητα. Αυτό διότι πολλές είναι οι Ελληνικές επιχειρήσεις που είτε δεν απασχολούν επιπλέον προσωπικό είτε που άμεσα κλείνουν όπως με έμφαση μας το εμφανίζει μια πρόσφατη έρευνα της Grand Thornton στην οποία παρουσιάζεται πως ο δείκτης επιχειρηματικής εμπιστοσύνης στη χώρα μας μειώθηκε στο -44 (δηλαδή οι απαισιόδοξοι επιχειρηματίες είναι 44 μονάδες περισσότεροι από τους αισιόδοξους). Σε αυτό βέβαια ίσως και να ευθύνεται η μη ύπαρξη καινοτομίας καθώς οι περισσότεροι επιχειρηματίες φαίνεται πως βασίζονται κυρίως στην αντιγραφή υπηρεσιών άλλων επιχειρήσεων. Η καινοτομία προϋποθέτει έρευνα, επένδυση και χρόνο για πειραματισμούς κάτι το οποίο στη χώρα μας δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει, αυτό μας το δείχνει και άλλη μια έρευνα του GEM που δείχνει πως η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της λίστας που παρουσιάζει τα ποσοστά του φόβου αποτυχίας για τους επιχειρηματίες. Δηλαδή το μεγάλο μειονέκτημα των Ελλήνων είναι ο εξαρχής φόβος για την αποτυχία της επιχείρησης καθώς δε πιστεύουμε πραγματικά σε αυτό το οποίο ξεκινάμε ώστε δυναμικά να το πραγματοποιήσουμε. Εδώ όμως έρχεται άλλο ένα στοιχείο να μας μπερδέψει ακόμη περισσότερο καθώς σε μια άλλη έρευνα εμφανίζονται οι Έλληνες επιχειρηματίες να είναι στη δεύτερη θέση στις λίστες αυτοπεποίθησης έπειτα από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και αυτό διότι το 90% των νέων Ελλήνων επιχειρηματιών αισθάνεται αυτοπεποίθηση για τις γνώσεις και τα προσόντα που χρειάζονται. Εδώ ίσως και να γεννάται η εξής απορία. «...Μήπως κάνουμε υπερεκτίμηση του εαυτού μας και εξ αυτού δημιουργούμε μόνοι μας το αρνητικό αποτέλεσμα στην επιχείρηση;» Προσωπικά θεωρώ πως δεν προσέχουμε κάποια πράγματα και για αυτό δεν έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα: Η επιχειρηματικότητα προϋποθέτει την ανάληψη ρίσκου μέσα απο αμέτρητες αποφάσεις που θα χρειάζεται συνεχώς να παίρνουμε και οι οποίες εμπεριέχουν ένα ποσοστό αβεβαιότητας το οποίο πρέπει να το αξιολογούμε ώστε να καταφέρουμε μια αποτελεσματική διαχείριση μειώνοντάς το με μικρότερα αλλά πιο σταθερά βήματα.
Εν κατακλείδι λοιπόν, έπειτα των προηγούμενων αναφορών, πιστεύω πως χρειάζεται οι Έλληνες επιχειρηματίες να καινοτομήσουν, να έχουν πίστη και να γνωρίζουν τις πραγματικές τους δυνατότητες για να καταφέρουνε πολλά. Μόνος του ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα, οι συνεργασίες (ένας τομέας που στη χώρα μας υστερεί) πρέπει να τονωθούν και σε συνάρτηση με την αυτοπεποίθηση του Έλληνα επιχειρηματία η επιχείρησή του να ακολουθήσει ανοδική πορεία σε όλους τους τομείς.
Κυβερνητική παρέμβαση για τις υποδομές ζητά ο πρόεδρος του ΤΕΕ
Την παρέμβαση του πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου και του υπουργού Υποδομών Μ. Βορίδη για να λυθεί ο «γόρδιος δεσμός», όπως αναφέρει, της απραξίας, της αναβλητικότητας και της ανυπαρξίας στρατηγικού σχεδίου στον τομέα των δημόσιων υποδομών, ζητά με επιστολές που έστειλε ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ) Χρήστος Σπίρτζης.
Στην επιστολή του προς τον κ. Παπαδήμο, ο κ. Σπίρτζης αναφέρει ότι πρέπει «να τεθούν συγκεκριμένοι όροι και χρονοδιάγραμμα της χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας» και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας ότι «η δραματική κατάσταση του τεχνικού κόσμου, με γνωστές συνέπειες για όλη την ελληνική οικονομία και για όλη την ελληνική κοινωνία, σε λίγο δεν θα μπορεί να αναστραφεί».
Ο κ. Σπίρτζης υπογραμμίζει πως «είναι προφανές ότι οι προτεραιότητες ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος δεν συνάδουν με τη χρηματοδότηση δράσεων, όπως οι δημόσιες υποδομές, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, η ίδρυση ή η επέκταση σύγχρονων μεταποιητικών και παραγωγικών δραστηριοτήτων, που χρειάζονται αρκετά χρόνια, για να αποσβεστούν οι επενδύσεις και να έχουν κερδοφορία (…) Θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι λύσεις που θα προωθήσετε θα εξετάζουν πολύπλευρα και αποτελεσματικά τις δυσκολότερες στιγμές της μεταπολεμικής Ελλάδας», καταλήγει ο πρόεδρος του ΤΕΕ.
Στην επιστολή του προς τον κ. Βορίδη, ο Σπίρτζης επισημαίνει την «άθλια κατάσταση του τεχνικού κόσμου» και υπογραμμίζει ότι «διανύοντας τον πέμπτο χρόνο ύφεσης, δυστυχώς διαπιστώνουμε, για μια ακόμη φορά, ότι και αυτά που μπορούσαν να γίνουν δεν προωθούνται», με διάφορες αιτιάσεις: «είτε εμπόδια είτε τεχνοκρατική ανεπάρκεια είτε, ακόμη, και σκοπιμότητα, μια και από επίσημα χείλη έχουν διατυπωθεί θέσεις που δεν εντάσσουν τις δημόσιες υποδομές στους άξονες του ανύπαρκτου σχεδίου ανάπτυξης». Στο πλαίσιο αυτό, καλεί τον υπουργό να κοινοποιήσει τις προβλέψεις και τον προγραμματισμό έργων και μελετών που χρηματοδοτούνται από το ΠΔΕ, τις προβλέψεις και τις προτάσεις ανασχεδιασμού του ΕΣΠΑ για τις δημόσιες υποδομές καθώς και τα σημεία ολιγωρίας που έχουν οδηγήσει στην μακροχρόνια και πέραν από κάθε λογική πρόβλεψη, αναστολή των εργασιών των αυτοκινητόδρομων, παρά τη ρητή δέσμευση της Κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για οριστικές αποφάσεις έως την 28 Μαρτίου 2012.
Αναφέρει επίσης ότι «η επιβάρυνση του ελληνικού λαού, σε μια τέτοια περίοδο, από τις ρήτρες διάλυσης υπαρχόντων συμβάσεων, αποτελεί έγκλημα και για τη χώρα και για τον τεχνικό κόσμο».
Προτείνει, μάλιστα, την «αναπλήρωση των απωλειών του ασφαλιστικού Φορέα, μέσω έκδοσης πολυετούς ομολόγου, θα μπορούσε να ήταν η εγγύηση διασφαλισμένης χρηματοδότησης δημόσιων έργων από ελληνικές τράπεζες, με ταυτόχρονη αντιμετώπιση του ασφαλιστικού αδιεξόδου το οποίο υπέστη τις συνέπειες του πρόσφατου κουρέματος».
Πηγή :
Τρίτη 24 Απριλίου 2012
Επιχειρηματικότητα vs Δημόσιο
γράφει για το blog η Δανάη Μπελίδου
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα και κυρίως αυτοί που έχουν πάρει το πτυχίο τους από κάποιο τριτοβάθμιο ίδρυμα, είναι η επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι νέοι γνώριζαν, κυρίως ακολουθώντας τις παροτρύνσεις των γονιών τους, πως η πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση ήταν η εξασφάλιση μιας «θέσης» στο Δημόσιο. Η μονιμότητα, ο σταθερός μισθός, η εξασφάλιση και η σιγουριά ήταν και είναι λέξεις που δεν αφήνουν τους περισσότερους νέους αδιάφορους.
Οι σημερινές εξελίξεις όμως και τα γεγονότα, μας αποδεικνύουν πως το Δημόσιο δεν είναι, παρά ένας μέτριος προορισμός με ελάχιστες προοπτικές. Μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο, όλη η εικόνα του δημοσίου «γκρεμίστηκε». Οι μισθοί έχουν μειωθεί αισθητά, η μονιμότητα είναι στα πρόθυρα να αποτελέσει παρελθόν, η εξασφάλιση από τις αμοιβές του Δημοσίου είναι αμφισβητήσιμη, το ίδιο και το ύψος των συντάξεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι νέοι να στραφούν σε άλλες μορφές απασχόλησης.
Μία τέτοια μορφή θα λέγαμε πως είναι ο ιδιωτικός τομέας. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας βάλλεται όπως και ο Δημόσιος! Ατομικές συμβάσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών και ωρών ή ημερών απασχόλησης στις επιχειρήσεις, συρρίκνωση του Ιδιωτικού τομέα, ευρείες υποχωρήσεις των εργαζομένων, συρρίκνωση των εργασιακών θέσεων και άλλα, συνθέτουν το εργασιακό περιβάλλον στον κλάδο. Βλέπουμε κατά συνέπεια πως και ο ιδιωτικός τομέας δεν απέχει και πολύ από τις προοπτικές που προσφέρει το Δημόσιο.
Μία άλλη διέξοδος που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και που εξωθήθηκαν στο να την ακολουθήσουν ορισμένες κατηγορίες νέων και κυρίως νέων επιστημόνων, είναι «ο δρόμος της μετανάστευσης». Ο δρόμος της μετανάστευσης σε χώρες οι οποίες δεν έχουν επηρεαστεί ακόμη από την οικονομική κρίση ή σε χώρες που έχουν ισχυρότερες οικονομίες και αντιστέκονται σθεναρότερα στις μεταβολές τις οικονομίας, χώρες οι οποίες εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν προσωπικό που έρχεται από άλλες χώρες. Γι αυτό παρατηρήθηκε ένα «ρεύμα» μετανάστευσης, κυρίως νέων επιστημόνων, προς χώρες της Ευρώπης και όχι μόνον. Το ερώτημα, όμως, που δημιουργείται είναι αν εμείς θέλουμε όλο αυτό το δυναμικό παραγωγικό προσωπικό, με γνώσεις και εξειδίκευση να μεταναστεύσει έξω από την χώρα μας!
Εκ πρώτης όψεως μπορούμε να πούμε πως, προσωρινά τους βολεύει η επιλογή αυτή, αλλά θεωρούμε πως μακροχρόνια θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Το να πάει ένας νέος σε μία ξένη χώρα για μερικά χρόνια, είτε για την απόκτηση κάποιου μεταπτυχιακού τίτλου, είτε για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, για να έρθει σε επαφή με διαφορετικούς λαούς και κουλτούρες και θεμιτό είναι, αλλά και θα τον βοηθήσει στην προσωπική του σταδιοδρομία. Το να μεταναστεύσει όμως σε μία χώρα, με σκοπό τη μόνιμη εγκατάσταση, μπορεί για τον ίδιο να έχει κάποιο όφελος, αλλά σίγουρα δεν θα βοηθήσει καθόλου τη χώρα του και την ανάπτυξη της. Άρα, θα λέγαμε πως ούτε η μετανάστευση είναι ο δρόμος στον οποίο θα μπορούσαν να επενδύσουν οι νέοι το εργασιακό τους μέλλον.
Τέλος, μία τέταρτη ελπίδα με αρκετά καλές προοπτικές και μάλιστα αμέσως μετά την περίοδο της κρίσης, στη φάση της ανάκαμψης της Ελληνικής οικονομίας (γιατί από τις οικονομικές θεωρίες αλλά και από την ιστορία, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει οικονομική ανάκαμψη σε κάποια χρόνια), είναι η νεανική επιχειρηματικότητα. Αν, λοιπόν, οι νέοι προετοιμαστούν για να γίνουν οι νέοι επιχειρηματίες ή τα εξειδικευμένα στελέχη των καινούριων επιχειρήσεων, υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε θεαματικά αποτελέσματα και μάλιστα άμεσα. Θεωρώντας δεδομένο ότι σε κάθε οικονομική και κοινωνική αναταραχή δημιουργούνται πολλές ευκαιρίες, η προτροπή είναι να σκεφτούν οι νέοι την περίπτωση της υλοποίησης καινοτόμων επιχειρηματικών ιδεών, που να άπτονται με την παραγωγική διαδικασία (σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα) ή να αφορούν τις νέες τεχνολογίες και κυρίως το χώρου του διαδικτύου.
Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι η προοπτική για τους νέους σήμερα είναι να βρούνε αυτό που θα έχει ζήτηση μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Να οραματιστούν, να φανταστούν και να καταλήξουν σε εξαιρετικές ιδέες οι οποίες θα αναπτύξουν τον πλούτο και την παραγωγή της Ελλάδας και κατ΄ επέκταση την οικονομία μας.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα και κυρίως αυτοί που έχουν πάρει το πτυχίο τους από κάποιο τριτοβάθμιο ίδρυμα, είναι η επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι νέοι γνώριζαν, κυρίως ακολουθώντας τις παροτρύνσεις των γονιών τους, πως η πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση ήταν η εξασφάλιση μιας «θέσης» στο Δημόσιο. Η μονιμότητα, ο σταθερός μισθός, η εξασφάλιση και η σιγουριά ήταν και είναι λέξεις που δεν αφήνουν τους περισσότερους νέους αδιάφορους.
Οι σημερινές εξελίξεις όμως και τα γεγονότα, μας αποδεικνύουν πως το Δημόσιο δεν είναι, παρά ένας μέτριος προορισμός με ελάχιστες προοπτικές. Μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο, όλη η εικόνα του δημοσίου «γκρεμίστηκε». Οι μισθοί έχουν μειωθεί αισθητά, η μονιμότητα είναι στα πρόθυρα να αποτελέσει παρελθόν, η εξασφάλιση από τις αμοιβές του Δημοσίου είναι αμφισβητήσιμη, το ίδιο και το ύψος των συντάξεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι νέοι να στραφούν σε άλλες μορφές απασχόλησης.
Μία τέτοια μορφή θα λέγαμε πως είναι ο ιδιωτικός τομέας. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας βάλλεται όπως και ο Δημόσιος! Ατομικές συμβάσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών και ωρών ή ημερών απασχόλησης στις επιχειρήσεις, συρρίκνωση του Ιδιωτικού τομέα, ευρείες υποχωρήσεις των εργαζομένων, συρρίκνωση των εργασιακών θέσεων και άλλα, συνθέτουν το εργασιακό περιβάλλον στον κλάδο. Βλέπουμε κατά συνέπεια πως και ο ιδιωτικός τομέας δεν απέχει και πολύ από τις προοπτικές που προσφέρει το Δημόσιο.
Μία άλλη διέξοδος που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και που εξωθήθηκαν στο να την ακολουθήσουν ορισμένες κατηγορίες νέων και κυρίως νέων επιστημόνων, είναι «ο δρόμος της μετανάστευσης». Ο δρόμος της μετανάστευσης σε χώρες οι οποίες δεν έχουν επηρεαστεί ακόμη από την οικονομική κρίση ή σε χώρες που έχουν ισχυρότερες οικονομίες και αντιστέκονται σθεναρότερα στις μεταβολές τις οικονομίας, χώρες οι οποίες εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν προσωπικό που έρχεται από άλλες χώρες. Γι αυτό παρατηρήθηκε ένα «ρεύμα» μετανάστευσης, κυρίως νέων επιστημόνων, προς χώρες της Ευρώπης και όχι μόνον. Το ερώτημα, όμως, που δημιουργείται είναι αν εμείς θέλουμε όλο αυτό το δυναμικό παραγωγικό προσωπικό, με γνώσεις και εξειδίκευση να μεταναστεύσει έξω από την χώρα μας!
Εκ πρώτης όψεως μπορούμε να πούμε πως, προσωρινά τους βολεύει η επιλογή αυτή, αλλά θεωρούμε πως μακροχρόνια θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Το να πάει ένας νέος σε μία ξένη χώρα για μερικά χρόνια, είτε για την απόκτηση κάποιου μεταπτυχιακού τίτλου, είτε για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, για να έρθει σε επαφή με διαφορετικούς λαούς και κουλτούρες και θεμιτό είναι, αλλά και θα τον βοηθήσει στην προσωπική του σταδιοδρομία. Το να μεταναστεύσει όμως σε μία χώρα, με σκοπό τη μόνιμη εγκατάσταση, μπορεί για τον ίδιο να έχει κάποιο όφελος, αλλά σίγουρα δεν θα βοηθήσει καθόλου τη χώρα του και την ανάπτυξη της. Άρα, θα λέγαμε πως ούτε η μετανάστευση είναι ο δρόμος στον οποίο θα μπορούσαν να επενδύσουν οι νέοι το εργασιακό τους μέλλον.
Τέλος, μία τέταρτη ελπίδα με αρκετά καλές προοπτικές και μάλιστα αμέσως μετά την περίοδο της κρίσης, στη φάση της ανάκαμψης της Ελληνικής οικονομίας (γιατί από τις οικονομικές θεωρίες αλλά και από την ιστορία, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει οικονομική ανάκαμψη σε κάποια χρόνια), είναι η νεανική επιχειρηματικότητα. Αν, λοιπόν, οι νέοι προετοιμαστούν για να γίνουν οι νέοι επιχειρηματίες ή τα εξειδικευμένα στελέχη των καινούριων επιχειρήσεων, υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε θεαματικά αποτελέσματα και μάλιστα άμεσα. Θεωρώντας δεδομένο ότι σε κάθε οικονομική και κοινωνική αναταραχή δημιουργούνται πολλές ευκαιρίες, η προτροπή είναι να σκεφτούν οι νέοι την περίπτωση της υλοποίησης καινοτόμων επιχειρηματικών ιδεών, που να άπτονται με την παραγωγική διαδικασία (σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα) ή να αφορούν τις νέες τεχνολογίες και κυρίως το χώρου του διαδικτύου.
Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι η προοπτική για τους νέους σήμερα είναι να βρούνε αυτό που θα έχει ζήτηση μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Να οραματιστούν, να φανταστούν και να καταλήξουν σε εξαιρετικές ιδέες οι οποίες θα αναπτύξουν τον πλούτο και την παραγωγή της Ελλάδας και κατ΄ επέκταση την οικονομία μας.
Θέρμη : Η "Πράσινη" πόλη
Μελέτη για τη δημιουργία ενός αειφορικού ολοκληρωμένου δικτύου πρασίνου στο Δήμο Θέρμης που θα αξιοποιεί τις λειτουργίες της πόλης, ενώ με την ολοκλήρωση του έργου θα κατατάσσει τη Θέρμη σε μια από τις πιο πράσινες πόλεις της Ελλάδας. παρουσιάστηκε αυτή την εβδομάδα.
Στο πλαίσιο της προγραμματικής σύμβασης με το Α.Π.Θ. «Διερεύνηση εφαρμογής καινοτόμου οικολογικού σχεδιασμού για τη δημιουργία αειφορικού ολοκληρωμένου δικτύου πρασίνου στο Δήμο Θέρμης» καταγράφηκε, αναλύθηκε και αξιολογήθηκε το αστικό και περιαστικό πράσινο του οικισμού και της επέκτασης Θέρμης και διερευνήθηκε ο ρόλος ενός ενιαίου δικτύου πρασίνου σε σχέση με τις λειτουργίες της πόλης, και τις δυνατότητες σύνδεσής του με πολιτιστικούς, ιστορικούς, και κοινωνικούς πόλους έλξης για την τελική εφαρμογή ενός καινοτόμου οικολογικού σχεδιασμού.
Έτσι, λοιπόν, προτάθηκαν τρεις μεγάλες κατηγορίες περιπάτων διαδρομών με διαφορετικό χαρακτήρα και ενδιαφέρον :
- Αστικός περίπατος ο οποίος αποτελείται από ένα δίκτυο διαδρομών στα όρια της πόλης και συνδέει χώρους πολιτιστικού, ιστορικού και λειτουργικού ενδιαφέροντος, συνδέοντας μεταξύ τους τις βασικές λειτουργίες κάθε γειτονιάς
- Περίπατος νερού ο οποίος αποτελείται από άξονες που ενοποιούν τις διαδρομές των ρεμάτων καθιστώντας τους, πράσινες διαδρομές ενεργητικής και παθητικής αναψυχής και δίνουν τη δυνατότητα της συνεχούς κίνησης δίπλα στο νερό και
- Ποδηλατικός περίπατος ο οποίος διασχίζει τον περίπατο του νερού και τον αστικό περίπατο, με στόχο την εύκολη σύνδεση σημείων ενδιαφέροντος, λειτουργίες και πάρκα σε όλο το αστικό δίκτυο
Στο ίδιο πλαίσιο μελετήθηκε μια πρόταση διαχείρισης των πεζοδρομίων των οδών της περιοχής της επέκτασης του οικισμού της Θέρμης, λαμβάνοντας υπόψη το βιοκλιματικό σχεδιασμό των υπαίθριων χώρων και το δεδομένο της υφιστάμενης κατασκευής των κρασπέδων και προέκυψαν τρεις διαφορετικοί τύποι πεζοδρομίων οι οποίοι κατηγοριοποιήθηκαν ανά πλάτος οδών του οδικού δικτύου της περιοχής, και δύο τύποι πεζοδρόμων μικτής χρήσης, καθώς επίσης και εναλλακτικές προτάσεις στρώσης δαπέδων.
Επίσης εξετάστηκε η χρήση του ποδηλάτου εντός και εκτός του πεζοδρομίου, καθώς και ο ρόλος της φύτευσης στον υπαίθριο αστικό χώρο. Προέκυψαν οκτώ κατηγορίες προτεινόμενου φυτικού υλικού ανάλογα με το σχεδιασμό και το είδος των οδών.
Απ’ όλα τα παραπάνω προκύπτει μια αύξηση του ποσοστού πρασίνου της συνολικής έκτασης του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θέρμης από 14% που προβλέπεται με την υλοποίηση του Πολεοδομικού Σχεδίου σε 16,4% και την κατατάσσει σε μια από τις πόλεις με το περισσότερο πράσινο στην Ελλάδα
Για περισσότερα :
Στο πλαίσιο της προγραμματικής σύμβασης με το Α.Π.Θ. «Διερεύνηση εφαρμογής καινοτόμου οικολογικού σχεδιασμού για τη δημιουργία αειφορικού ολοκληρωμένου δικτύου πρασίνου στο Δήμο Θέρμης» καταγράφηκε, αναλύθηκε και αξιολογήθηκε το αστικό και περιαστικό πράσινο του οικισμού και της επέκτασης Θέρμης και διερευνήθηκε ο ρόλος ενός ενιαίου δικτύου πρασίνου σε σχέση με τις λειτουργίες της πόλης, και τις δυνατότητες σύνδεσής του με πολιτιστικούς, ιστορικούς, και κοινωνικούς πόλους έλξης για την τελική εφαρμογή ενός καινοτόμου οικολογικού σχεδιασμού.
Έτσι, λοιπόν, προτάθηκαν τρεις μεγάλες κατηγορίες περιπάτων διαδρομών με διαφορετικό χαρακτήρα και ενδιαφέρον :
- Αστικός περίπατος ο οποίος αποτελείται από ένα δίκτυο διαδρομών στα όρια της πόλης και συνδέει χώρους πολιτιστικού, ιστορικού και λειτουργικού ενδιαφέροντος, συνδέοντας μεταξύ τους τις βασικές λειτουργίες κάθε γειτονιάς
- Περίπατος νερού ο οποίος αποτελείται από άξονες που ενοποιούν τις διαδρομές των ρεμάτων καθιστώντας τους, πράσινες διαδρομές ενεργητικής και παθητικής αναψυχής και δίνουν τη δυνατότητα της συνεχούς κίνησης δίπλα στο νερό και
- Ποδηλατικός περίπατος ο οποίος διασχίζει τον περίπατο του νερού και τον αστικό περίπατο, με στόχο την εύκολη σύνδεση σημείων ενδιαφέροντος, λειτουργίες και πάρκα σε όλο το αστικό δίκτυο
Στο ίδιο πλαίσιο μελετήθηκε μια πρόταση διαχείρισης των πεζοδρομίων των οδών της περιοχής της επέκτασης του οικισμού της Θέρμης, λαμβάνοντας υπόψη το βιοκλιματικό σχεδιασμό των υπαίθριων χώρων και το δεδομένο της υφιστάμενης κατασκευής των κρασπέδων και προέκυψαν τρεις διαφορετικοί τύποι πεζοδρομίων οι οποίοι κατηγοριοποιήθηκαν ανά πλάτος οδών του οδικού δικτύου της περιοχής, και δύο τύποι πεζοδρόμων μικτής χρήσης, καθώς επίσης και εναλλακτικές προτάσεις στρώσης δαπέδων.
Επίσης εξετάστηκε η χρήση του ποδηλάτου εντός και εκτός του πεζοδρομίου, καθώς και ο ρόλος της φύτευσης στον υπαίθριο αστικό χώρο. Προέκυψαν οκτώ κατηγορίες προτεινόμενου φυτικού υλικού ανάλογα με το σχεδιασμό και το είδος των οδών.
Απ’ όλα τα παραπάνω προκύπτει μια αύξηση του ποσοστού πρασίνου της συνολικής έκτασης του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θέρμης από 14% που προβλέπεται με την υλοποίηση του Πολεοδομικού Σχεδίου σε 16,4% και την κατατάσσει σε μια από τις πόλεις με το περισσότερο πράσινο στην Ελλάδα
Για περισσότερα :
Κυριακή 22 Απριλίου 2012
Ηρακλής Θεσσαλονίκης : Ένα βήμα πριν την κατάκτηση του 15ου τίτλου του !
3-0 ο Ηρακλής τον Φοίνικα Σύρου, 2-0 στους τελικούς
..διαβάζουμε στη διαδικτυακή πύλη του τμήματος βόλλευ . Έτσι απλά και περιεκτικά ..
Το δεύτερο βήμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος έκανε ο Ηρακλής στο ΕΓ Μίκρας, νικώντας τον Φοίνικα Σύρου με 3-0 σετ (25-22, 25-19, 25-23).
Ο Σωτήρης Δρίκος παρέταξε στο αρχικό σχήμα τους Προύσαλη, Χριστοφιδέλη, Ντεσπέιν, Κράβαρικ, Τακουρίδη, Σμαραγδή και Στεφάνου.
Στο πρώτο σετ οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν με 2-5, ο Τακουρίδης με μπλοκ μείωσε σε 4-5, λάθος επίθεση του Ντόκιτς έφερε το 5-5 και ο Σμαραγδής με άσσο πέτυχε το 6-5.
Ο Κράβαρικ σημείωσε το 7-5, ο Νίκος Νεόφυτος πήρε τάιμ-άουτ, ο Ντεσπέιν έκανε το 8-6, ο Ντόκιτς ισοφάρισε σε 8-8 Ντότις, ο Ντεσπέιν πέτυχε το 10-8 Ντέσπειν, ο Προύσαλης το 11-8, ο Τακουρίδης το 12-8 και ο Ντάγκουμπιτς μείωσε με άσσο σε 12-10.
Ο Ντόκιτς μείωσε σε 14-13, ο Χριστοφιδέλης έκανε το 16-14, ο Τακουρίδης με μπλοκ αύξησε την διαφορά (19-16) και ο Κράβαρικ πέτυχε το 20-17. Στο 21-18 ο Νεόφυτος πήρε τάιμ-άουτ, ακολούθησε το 23-19 με λάθος επίθεση του Ντόκιτς, ο Λάππας μείωσε σε 23-21, ο Χριστοφιδέλης έκανε το 24-21 και η άουτ επίθεση του Λάππα διαμόρφωσε το 25-22.
Ο Ηρακλής προηγήθηκε στο δεύτερο σετ με 2-0 (μπλοκ), ο Σουλτανόπουλος με μπλοκ ισοφάρισε σε 2-2 και ο Ντεσπέιν σημείωσε το 8-5.
Ο Σμαραγδής αύξησε την διαφορά (10-6), λάθος του Ντάγκουμπιτς έφερε το 11-6, ακολούθησε το 16-10 και ο Κράβαρικ σημείωσε το 17-11. Ο Νίκος Νεόφυτος πήρε τάιμ-άουτ, οι κυανόλευκοι ξέφυγαν με 22-13, ο Σωτήρης Δρίκος πήρε τάιμ-άουτ στο 22-17 και ο Ντεσπέιν διαμόρφωσε το 25-19.
Στο τρίτο σετ ο Ηρακλής προηγήθηκε με 2-0, με μπλοκ ακολούθησε το 5-2, οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν με μπλοκ σε 5-5 και ο Κράβαρι έκανε το 8-7. Ο Σμαραγδής πέτυχε το 10-8, οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν σε 12-12 και το σετ ολοκληρώθηκε με 25-23.
Ηρακλής (Δρίκος): Χριστοφιδέλης 7 (6/16 επ., 1 μπλοκ, 62% υπ. - 38% άριστες), Ντεσπέιν 17 (17/26 επ., 50% υπ. - 50% άριστες), Τακουρίδης 4 (3/6 επ., 1 μπλοκ), Προύσαλης 2, Σμαραγδής 11 (7/8 επ., 3 μπλοκ), Κράβαρικ 11 (10/18 επ.), Στεφάνου -λ (63% υπ. - 58% άριστες) / Μποζίδης, Κολτσιάκης, Τζιουμάκας.
Φοίνικας (Νεόφυτος): Σουλτανόπουλος 7 (3/4 επ., 3 μπλοκ), Κουρνέτας, Ντάνγκουμπιτς 11 (6/11 επ., 4 μπλοκ), Λάππας 6 (6/12 επ., 40% υπ. - 10% άριστες), Ντόκιτς 10 (10/27 επ.), Γκόρτσανιουκ 7 (7/14 επ., 58% υπ. - 38% άριστες), Κουρούπης -λ 44% υπ. - 19% άριστες / Μπρίτσιτς 8 (7/9 επ., 1 μπλοκ, 67% υπ. - 67% άριστες), Νικηφορίδης 1, Θάνος 1, Παπαγγελόπουλος, Τσέργας.
Πέμπτη 19 Απριλίου 2012
Μηχανικός : Η μετάβαση από την τεχνοκρατική στην ανθρωποκεντρική διάσταση της επιστήμης του και η χρήση της προς όφελος της βιώσιμης ανάπτυξης
σε μια υπερ-βολικά ανατολίτικη ελληνική κοινωνία..
γράφει για το blog ο Παντελής Βογιατζής
Ο μηχανικός τόσο σε επιστημονικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο έχει πολυποίκιλο εύρος ενασχόλησης . Σε γενικές γραμμές ,όπως το αντιλαμβάνεται το ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, ένας μηχανικός ασχολείται κατά βάση με τη μελέτη, τον προγραμματισμό, την κατασκευή και τη διαχείριση δομικών-κατασκευαστικών , συγκοινωνιακών , υδραυλικών και γεωτεχνικών έργων . Παρ’όλα αυτά τα τελευταία ιδίως χρόνια δίνεται εσκεμμένα , λόγω της κλιματικής αλλαγής που συντελείται με αργά αλλά σταθερά βήματα ,ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια υποκατηγορία των παραπάνω έργων ,στα έργα προστασίας του περιβάλλοντος καθώς και την περιβαλλοντική διαχείρισή τους ώστε να είναι εκτός από ολοκληρωμένα και βιώσιμα.
Όσον αφορά τα του οίκου μας ,με την ευρύτερη έννοια ,στην Ελλάδα άλλες φορές εφαρμόζονται έστω και ετεροχρονισμένα και άλλες φορές γίνονται απόπειρες εφαρμογής περιβαλλοντικών κανονισμών και μέτρων που είναι απόρροια επίπονων μελετών της επιστημονικής κοινότητας τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ασχέτως αν τηρούνται κατά γράμμα ή όχι από τη χώρα μας οι επιταγές της διεθνούς κοινότητας θα μπορούσαμε εμείς μέσω συγκεκριμένων παρεμβάσεων να βελτιώσουμε πρακτικά και αισθητικά την καθημερινότητά μας προσβλέποντας στη δημιουργία έργων ουσίας που θα στοχεύουν κατά βάση στην ευημερία και στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μας ..
Με αυτό τον τρόπο έρχεται στο φως η πολυσχιδής φύση του επαγγέλματός του πολιτικού μηχανικού η οποία επιτρέπει στον ίδιο εκτός από την ανέγερση κτηρίων, την κατασκευή μεγάλων έργων οδοποιίας, σηράγγων και φραγμάτων να ασχολείται επίσης και με τον νευραλγικό αλλά βαρύνουσας σημασίας τομέα της περιβαλλοντικής προστασίας. Αυτή άλλωστε είναι και η ουσία του επαγγέλματος του:Η κατασκευή και ανάπτυξη των τεχνικών υποδομών μιας κοινωνίας με απώτερο στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των μελών της.
Ήπιες επεμβάσεις και μικρά έργα , που μπορούν να βρουν άμεσα εφαρμογή και να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμα ,προσαρμοσμένα πάντα στις ιδιομορφίες που παρουσιάζει η χώρα μας από άποψη γεωγραφική αλλά και υπάρχουσας περιβαλλοντικής κατάστασης είναι τα εξής:
Α. Πράσινο σπίτι – βιοκληματική αρχιτεκτονική
Όλο και σε περισσότερες χώρες κερδίζει έδαφος η ιδέα της φύτευσης των ταρατσών που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα τη λειτουργία τους ως φυσικά φίλτρα και ως πνεύμονες πρασίνου μέσα στον αστικό ιστό μιας πόλης. Σε κάποια απ’τα ανεπτυγμένα κράτη μάλιστα οι πράσινες στέγες επιβάλλονται και απ’τη νομοθεσία .Τα οφέλη τους πολλά , μερικά από αυτά συνοψίζονται στα εξής :
1.) Περιβαλλοντικά οφέλη
Οι πράσινες στέγες βελτιώνουν την ποιότητα του εισπνεόμενου αέρα (παράγουν οξυγόνο, φιλτράρουν τη σκόνη κ.α.) και ταυτοχρόνως περιορίζουν το φαινόμενο της αύξησης της θερμοκρασίας στο κέντρο της πόλης σε σχέση με τα προάστια λόγω της απουσίας πράσινου και της υπερβολικής παρουσίας τσιμέντου και ασφάλτου.
2.) Ενεργειακά-οικονομικά οφέλη
Οι πράσινες στέγες προσφέρουν εξαιρετική θερμομόνωση, υγρομόνωση και ηχομόνωση (μειωμένη χρήση κλιματισμού και καλοριφέρ).
3.) Κοινωνικά οφέλη
Ο αναξιοποίητος και αχρησιμοποίητους χώρος μιας ταράτσας μπορεί να αποτελέσει μέρος για ψυχαγωγία, χαλάρωση και κοινωνικοποίηση.
4.) Αισθητικά Οφέλη
Οι πράσινες στέγες γενικότερα δίνουν χρώμα στο γκρίζο-μουντό τοπίο μιας πόλης ομορφαίνοντας τόσο τα κτίρια όσο επίσης και τις γειτονιές .
Εκτός όμως από τη φύτευση δωμάτων / στεγών ένα σύγχρονο πράσινο και.. οικονομικό σπίτι μπορεί να περιλαμβάνει και μια σειρά από άλλα μέτρα όπως : Αντικατάσταση παραθύρων, κουφωμάτων και κλιματιστικών. Μονώσεις οροφής, κατακόρυφων δομικών στοιχείων και σωληνώσεων ζεστού νερού. Όπως επίσης ηλιακούς θερμοσίφωνες , ανεμιστήρες οροφής , εξωτερικά σκιάστρα , λέβητες αερίου κλπ.
Β. Μικρά φράγματα σε νησιά –Αντιμετώπιση της λειψυδρίας και της ερημοποίησης μέσω της ορθολογικής διαχείρισης των υδατικών πόρων
Τα περισσότερα από τα ελληνικά νησιά αντιμετωπίζουν σήμερα το σοβαρό πρόβλημα της έλλειψης νερού με αποτέλεσμα την καταφυγή προς την αναγκαία και ιδιαίτερα ακριβή ,μα επιτακτικής ανάγκης , λύση της μεταφοράς του από άλλες περιοχές. Το πρόβλημα εντοπίζεται βαθύτερα και οφείλεται καθαρά στην μη εκμετάλλευση των υδατικών πόρων.
Για παράδειγμα σύμφωνα με έρευνες ,τα νερά που καταλήγουν αναξιοποίητα στους θαλάσσιους αποδέκτες από (ελάχιστους μόλις τον αριθμό..!) χείμαρρους της Σάμου και της Ικαρίας υπολογίζονται ετησίως σε 60.000.000 κυβικά μέτρα το χρόνο . Αν προβλεπόταν όμως ο σχεδιασμός δυο μικρών τεχνητών φραγμάτων θα μπορούσαν να συγκεντρώνονται σε αυτά περίπου 20.000.000 κυβικά μέτρα νερού. Αν συνυπολογίσουμε δε ότι τα συγκεκριμένα φράγματα (οι λιμνοδεξαμενές κλπ) γεμίζουν σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα θα διαπιστώναμε το πόσο βαρύνουσας σημασίας είναι η κατασκευή αυτών των τεχνικών για την ανάπτυξη άλλα και την ποιοτική αναβάθμιση των νησιών μας .
Έτσι ιδιαίτερα όσον αφορά τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπου το ύψος των βροχοπτώσεων είναι υψηλότερο συγκριτικά με τα αντίστοιχα των Κυκλάδων πρέπει να παρθούν έξυπνες αποφάσεις για την αξιοποίηση αυτών των υδάτινων πόρων. Η λύση της κατασκευής μικρών φραγμάτων ,που θα συγκρατούν το νερό της βροχής το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα κατέληγε στη θάλασσα, θα μπορούσαν να ξεδιψάσουν τα νησιά, που τη χειμερινή περίοδο «πνίγονται» από τις βροχοπτώσεις και το καλοκαίρι λένε κυριολεκτικά το (πανάκριβο..) νερό- νεράκι.
Γ. Περιβαλλοντική Οδοποιία :Στην υπηρεσία της προστασίας της άγριας πανίδας και του περιορισμού των ρύπων στην ατμόσφαιρα
Η κατασκευή μεγάλων συγκοινωνιακών έργων εκτός από τα θετικά της στοιχεία (απασχόληση, κοινωνική-πολιτιστική ανάπτυξη) έχει και σοβαρές αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις τόσο στην αισθητική ποιότητα του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος όσο και στο ίδιο το φυσικό περιβάλλον αυτό καθ’αυτό .Η διαταραχή της οργάνωσης και της ζωής των διάφορων οικολογικών οργανισμών όπως επίσης και η μείωση του πληθυσμού τους εξαρτώνται απ’το μέγεθος του έργου και τη θέση της ευρύτερης περιοχής επιρροής του (ορεινοί όγκοι ,πεδιάδες κλπ). Το σοβαρότερο πρόβλημα εν Ελλάδι εντοπίζεται στο ορεινό όγκο της Πίνδου και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας όπου και διαπιστώθηκαν πρόσφατα θάνατοι πολλών άγριων ζώων λόγω των σημαντικών απ’τη μία αλλά υπολειπόμενων περιβαλλοντικού σχεδιασμού απ’την άλλη , μεγάλων οδικών αξόνων(Εγνατία οδός). Η λήψη επειγόντως μέτρων αποφυγής ατυχημάτων με θύματα άγρια ζώα μπορεί να γίνει με τη διασφάλιση και τη πρόβλεψη διαδρόμων επικοινωνίας (γέφυρες , υπόγειες διαβάσεις κλπ) μεταξύ της πανίδας και των διαφόρων ορεινών όγκων.
Τέλος παρεμβάσεις που προσβλέπουν στο περιορισμό των «αερίων του θερμοκηπίου» (CO2 ,CH4 ,N2O ,CFCS κλπ) τα οποία εκπέμπονται κατά την κυκλοφορία των οχημάτων αποτελούν : η εκτεταμένη χρήση λεωφοριόδρομων , μέσων σταθερής τροχιάς , ποδηλατοδρόμων ,πεζόδρομων και ορθολογικών πολιτικών στάθμευσης. Επίσης η αποκέντρωση και ο σωστός πολεοδομικός σχεδιασμός μπορούν να λειτουργήσουν θετικά προς αυτή τη κατεύθυνση .
γράφει για το blog ο Παντελής Βογιατζής
Ο μηχανικός τόσο σε επιστημονικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο έχει πολυποίκιλο εύρος ενασχόλησης . Σε γενικές γραμμές ,όπως το αντιλαμβάνεται το ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, ένας μηχανικός ασχολείται κατά βάση με τη μελέτη, τον προγραμματισμό, την κατασκευή και τη διαχείριση δομικών-κατασκευαστικών , συγκοινωνιακών , υδραυλικών και γεωτεχνικών έργων . Παρ’όλα αυτά τα τελευταία ιδίως χρόνια δίνεται εσκεμμένα , λόγω της κλιματικής αλλαγής που συντελείται με αργά αλλά σταθερά βήματα ,ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια υποκατηγορία των παραπάνω έργων ,στα έργα προστασίας του περιβάλλοντος καθώς και την περιβαλλοντική διαχείρισή τους ώστε να είναι εκτός από ολοκληρωμένα και βιώσιμα.
Όσον αφορά τα του οίκου μας ,με την ευρύτερη έννοια ,στην Ελλάδα άλλες φορές εφαρμόζονται έστω και ετεροχρονισμένα και άλλες φορές γίνονται απόπειρες εφαρμογής περιβαλλοντικών κανονισμών και μέτρων που είναι απόρροια επίπονων μελετών της επιστημονικής κοινότητας τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ασχέτως αν τηρούνται κατά γράμμα ή όχι από τη χώρα μας οι επιταγές της διεθνούς κοινότητας θα μπορούσαμε εμείς μέσω συγκεκριμένων παρεμβάσεων να βελτιώσουμε πρακτικά και αισθητικά την καθημερινότητά μας προσβλέποντας στη δημιουργία έργων ουσίας που θα στοχεύουν κατά βάση στην ευημερία και στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μας ..
Με αυτό τον τρόπο έρχεται στο φως η πολυσχιδής φύση του επαγγέλματός του πολιτικού μηχανικού η οποία επιτρέπει στον ίδιο εκτός από την ανέγερση κτηρίων, την κατασκευή μεγάλων έργων οδοποιίας, σηράγγων και φραγμάτων να ασχολείται επίσης και με τον νευραλγικό αλλά βαρύνουσας σημασίας τομέα της περιβαλλοντικής προστασίας. Αυτή άλλωστε είναι και η ουσία του επαγγέλματος του:Η κατασκευή και ανάπτυξη των τεχνικών υποδομών μιας κοινωνίας με απώτερο στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των μελών της.
Ήπιες επεμβάσεις και μικρά έργα , που μπορούν να βρουν άμεσα εφαρμογή και να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμα ,προσαρμοσμένα πάντα στις ιδιομορφίες που παρουσιάζει η χώρα μας από άποψη γεωγραφική αλλά και υπάρχουσας περιβαλλοντικής κατάστασης είναι τα εξής:
Α. Πράσινο σπίτι – βιοκληματική αρχιτεκτονική
Όλο και σε περισσότερες χώρες κερδίζει έδαφος η ιδέα της φύτευσης των ταρατσών που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα τη λειτουργία τους ως φυσικά φίλτρα και ως πνεύμονες πρασίνου μέσα στον αστικό ιστό μιας πόλης. Σε κάποια απ’τα ανεπτυγμένα κράτη μάλιστα οι πράσινες στέγες επιβάλλονται και απ’τη νομοθεσία .Τα οφέλη τους πολλά , μερικά από αυτά συνοψίζονται στα εξής :
1.) Περιβαλλοντικά οφέλη
Οι πράσινες στέγες βελτιώνουν την ποιότητα του εισπνεόμενου αέρα (παράγουν οξυγόνο, φιλτράρουν τη σκόνη κ.α.) και ταυτοχρόνως περιορίζουν το φαινόμενο της αύξησης της θερμοκρασίας στο κέντρο της πόλης σε σχέση με τα προάστια λόγω της απουσίας πράσινου και της υπερβολικής παρουσίας τσιμέντου και ασφάλτου.
2.) Ενεργειακά-οικονομικά οφέλη
Οι πράσινες στέγες προσφέρουν εξαιρετική θερμομόνωση, υγρομόνωση και ηχομόνωση (μειωμένη χρήση κλιματισμού και καλοριφέρ).
3.) Κοινωνικά οφέλη
Ο αναξιοποίητος και αχρησιμοποίητους χώρος μιας ταράτσας μπορεί να αποτελέσει μέρος για ψυχαγωγία, χαλάρωση και κοινωνικοποίηση.
4.) Αισθητικά Οφέλη
Οι πράσινες στέγες γενικότερα δίνουν χρώμα στο γκρίζο-μουντό τοπίο μιας πόλης ομορφαίνοντας τόσο τα κτίρια όσο επίσης και τις γειτονιές .
Εκτός όμως από τη φύτευση δωμάτων / στεγών ένα σύγχρονο πράσινο και.. οικονομικό σπίτι μπορεί να περιλαμβάνει και μια σειρά από άλλα μέτρα όπως : Αντικατάσταση παραθύρων, κουφωμάτων και κλιματιστικών. Μονώσεις οροφής, κατακόρυφων δομικών στοιχείων και σωληνώσεων ζεστού νερού. Όπως επίσης ηλιακούς θερμοσίφωνες , ανεμιστήρες οροφής , εξωτερικά σκιάστρα , λέβητες αερίου κλπ.
Β. Μικρά φράγματα σε νησιά –Αντιμετώπιση της λειψυδρίας και της ερημοποίησης μέσω της ορθολογικής διαχείρισης των υδατικών πόρων
Τα περισσότερα από τα ελληνικά νησιά αντιμετωπίζουν σήμερα το σοβαρό πρόβλημα της έλλειψης νερού με αποτέλεσμα την καταφυγή προς την αναγκαία και ιδιαίτερα ακριβή ,μα επιτακτικής ανάγκης , λύση της μεταφοράς του από άλλες περιοχές. Το πρόβλημα εντοπίζεται βαθύτερα και οφείλεται καθαρά στην μη εκμετάλλευση των υδατικών πόρων.
Για παράδειγμα σύμφωνα με έρευνες ,τα νερά που καταλήγουν αναξιοποίητα στους θαλάσσιους αποδέκτες από (ελάχιστους μόλις τον αριθμό..!) χείμαρρους της Σάμου και της Ικαρίας υπολογίζονται ετησίως σε 60.000.000 κυβικά μέτρα το χρόνο . Αν προβλεπόταν όμως ο σχεδιασμός δυο μικρών τεχνητών φραγμάτων θα μπορούσαν να συγκεντρώνονται σε αυτά περίπου 20.000.000 κυβικά μέτρα νερού. Αν συνυπολογίσουμε δε ότι τα συγκεκριμένα φράγματα (οι λιμνοδεξαμενές κλπ) γεμίζουν σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα θα διαπιστώναμε το πόσο βαρύνουσας σημασίας είναι η κατασκευή αυτών των τεχνικών για την ανάπτυξη άλλα και την ποιοτική αναβάθμιση των νησιών μας .
Έτσι ιδιαίτερα όσον αφορά τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπου το ύψος των βροχοπτώσεων είναι υψηλότερο συγκριτικά με τα αντίστοιχα των Κυκλάδων πρέπει να παρθούν έξυπνες αποφάσεις για την αξιοποίηση αυτών των υδάτινων πόρων. Η λύση της κατασκευής μικρών φραγμάτων ,που θα συγκρατούν το νερό της βροχής το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα κατέληγε στη θάλασσα, θα μπορούσαν να ξεδιψάσουν τα νησιά, που τη χειμερινή περίοδο «πνίγονται» από τις βροχοπτώσεις και το καλοκαίρι λένε κυριολεκτικά το (πανάκριβο..) νερό- νεράκι.
Γ. Περιβαλλοντική Οδοποιία :Στην υπηρεσία της προστασίας της άγριας πανίδας και του περιορισμού των ρύπων στην ατμόσφαιρα
Η κατασκευή μεγάλων συγκοινωνιακών έργων εκτός από τα θετικά της στοιχεία (απασχόληση, κοινωνική-πολιτιστική ανάπτυξη) έχει και σοβαρές αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις τόσο στην αισθητική ποιότητα του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος όσο και στο ίδιο το φυσικό περιβάλλον αυτό καθ’αυτό .Η διαταραχή της οργάνωσης και της ζωής των διάφορων οικολογικών οργανισμών όπως επίσης και η μείωση του πληθυσμού τους εξαρτώνται απ’το μέγεθος του έργου και τη θέση της ευρύτερης περιοχής επιρροής του (ορεινοί όγκοι ,πεδιάδες κλπ). Το σοβαρότερο πρόβλημα εν Ελλάδι εντοπίζεται στο ορεινό όγκο της Πίνδου και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας όπου και διαπιστώθηκαν πρόσφατα θάνατοι πολλών άγριων ζώων λόγω των σημαντικών απ’τη μία αλλά υπολειπόμενων περιβαλλοντικού σχεδιασμού απ’την άλλη , μεγάλων οδικών αξόνων(Εγνατία οδός). Η λήψη επειγόντως μέτρων αποφυγής ατυχημάτων με θύματα άγρια ζώα μπορεί να γίνει με τη διασφάλιση και τη πρόβλεψη διαδρόμων επικοινωνίας (γέφυρες , υπόγειες διαβάσεις κλπ) μεταξύ της πανίδας και των διαφόρων ορεινών όγκων.
Τέλος παρεμβάσεις που προσβλέπουν στο περιορισμό των «αερίων του θερμοκηπίου» (CO2 ,CH4 ,N2O ,CFCS κλπ) τα οποία εκπέμπονται κατά την κυκλοφορία των οχημάτων αποτελούν : η εκτεταμένη χρήση λεωφοριόδρομων , μέσων σταθερής τροχιάς , ποδηλατοδρόμων ,πεζόδρομων και ορθολογικών πολιτικών στάθμευσης. Επίσης η αποκέντρωση και ο σωστός πολεοδομικός σχεδιασμός μπορούν να λειτουργήσουν θετικά προς αυτή τη κατεύθυνση .
Τα Λαδάδικα αλλιώς…
γράφει για το blog η Άννα Τιτέλη
Λαδάδικα. Σάββατο βράδυ. Ώρα 12.00 μ.μ.. Πίνω το ποτό μου με την παρέα μου σε ένα μπάρ. Τα λαδάδικα σφίζουν από ζωή . Άνθρωποι κυκλοφορούν χαρούμενοι , ευδιάθετοι, έτοιμοι να απολαύσουν την σαββατιάτικη έξοδο τους. Όλοι όμως ? Υπάρχουν άνθρωποι και συγκεκριμένα παιδιά που είναι εκεί όχι για να διασκεδάσουν αλλά για να κερδίσουν ένα μεροκάματο. Ένα από αυτά πλησιάζει το τραπέζι μας, πουλάει κάτι, αδιαφορούμε… Περνάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…. Πόσα ακόμη παιδιά θα περάσουν αναρωτιέμαι; Η ημέρα αυτή όπως και πολλές άλλες ημέρες που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για να προβληματιστώ.
Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά πότε βρίσκουν χρόνο να κοιμηθούν, να διαβάσουν, να παίξουν.. Βιώνουν άραγε την θαλπωρή της οικογένειας? Προφανώς και όχι. Η απάντηση δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική από τη στιγμή που τα παιδιά αυτά υποχρεώνονται από πολύ μικρή ηλικία να βγούν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Κι όλα αυτά υπό την απειλή της ενδεχόμενης τιμωρίας σε περίπτωση που η βραδιά δεν ήταν ικανοποιητικά ‘’κερδοφόρα’’.
Ρώτησα ένα από αυτά: Προλαβαίνεις να πας σχολείο ; Μου έγνεψε θετικά χωρίς να με κοιτά στα μάτια… Από το δισταγμό του κατάλαβα ότι μου έλεγε ψέματα. Είναι αμφίβολο εάν τα παιδιά αυτά ξέρουν να γράφουν, να διαβάζουν , να μετρούν όπως τα παιδιά της ηλικίας τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως θα μπορούσε να προδιαγραφεί το μέλλον αυτών των παιδιών; Υπό αυτές τις συνθήκες τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, περιθωριοποιούνται και μάλλον δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν από αυτό τον τρόπο ζωής, από αυτό τον φαύλο κύκλο. Για πόσα χρόνια ακόμα η εικόνα αυτή θα παραμένει η ίδια? Άραγε μετά από είκοσι χρόνια τα δικά τους παιδιά θα πουλούν ακόμα χαρτομάντιλα στα Λαδάδικα….. ;
Λαδάδικα. Σάββατο βράδυ. Ώρα 12.00 μ.μ.. Πίνω το ποτό μου με την παρέα μου σε ένα μπάρ. Τα λαδάδικα σφίζουν από ζωή . Άνθρωποι κυκλοφορούν χαρούμενοι , ευδιάθετοι, έτοιμοι να απολαύσουν την σαββατιάτικη έξοδο τους. Όλοι όμως ? Υπάρχουν άνθρωποι και συγκεκριμένα παιδιά που είναι εκεί όχι για να διασκεδάσουν αλλά για να κερδίσουν ένα μεροκάματο. Ένα από αυτά πλησιάζει το τραπέζι μας, πουλάει κάτι, αδιαφορούμε… Περνάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…. Πόσα ακόμη παιδιά θα περάσουν αναρωτιέμαι; Η ημέρα αυτή όπως και πολλές άλλες ημέρες που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για να προβληματιστώ.
Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά πότε βρίσκουν χρόνο να κοιμηθούν, να διαβάσουν, να παίξουν.. Βιώνουν άραγε την θαλπωρή της οικογένειας? Προφανώς και όχι. Η απάντηση δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική από τη στιγμή που τα παιδιά αυτά υποχρεώνονται από πολύ μικρή ηλικία να βγούν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Κι όλα αυτά υπό την απειλή της ενδεχόμενης τιμωρίας σε περίπτωση που η βραδιά δεν ήταν ικανοποιητικά ‘’κερδοφόρα’’.
Ρώτησα ένα από αυτά: Προλαβαίνεις να πας σχολείο ; Μου έγνεψε θετικά χωρίς να με κοιτά στα μάτια… Από το δισταγμό του κατάλαβα ότι μου έλεγε ψέματα. Είναι αμφίβολο εάν τα παιδιά αυτά ξέρουν να γράφουν, να διαβάζουν , να μετρούν όπως τα παιδιά της ηλικίας τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως θα μπορούσε να προδιαγραφεί το μέλλον αυτών των παιδιών; Υπό αυτές τις συνθήκες τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, περιθωριοποιούνται και μάλλον δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν από αυτό τον τρόπο ζωής, από αυτό τον φαύλο κύκλο. Για πόσα χρόνια ακόμα η εικόνα αυτή θα παραμένει η ίδια? Άραγε μετά από είκοσι χρόνια τα δικά τους παιδιά θα πουλούν ακόμα χαρτομάντιλα στα Λαδάδικα….. ;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)