Το μέλλον της κατασκευαστικής βιομηχανίας στην Ελλάδα

γράφειγια το blog ο Παντελής Βογιατζής

Η Ελλάδα είναι πάρα πολύ πίσω σε σχέση με άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ από πλευράς υποδομών. Ακόμα και για τις υποδομές που ήδη υφίστανται , πολλές φορές η ποιότητά τους είναι χαμηλή όχι γιατί κατασκευάσθηκαν λάθος αλλά γιατί δεν υπάρχει κανενός είδους συντήρηση. Συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα του τύπου : Το ότι οι δρόμοι είναι σε άθλια κατάσταση σημαίνει ότι τους έχουνε φτιάξει άσχημα; Ορισμένες φορές ναι. O βασικότερος όμως λόγος δεν είναι αυτός αλλά το ότι δεν τους έχουνε συντηρήσει ποτέ . Γιατί εμείς νομίζουμε ότι φτιάχνουμε ένα έργο και αυτό το έργο θα κρατήσει για πάντα. Δεν είναι όμως έτσι .

Είναι πολύ σημαντικό να βελτιωθούνε οι υποδομές της χώρας και για να βελτιωθούνε πρέπει να γίνουν περισσότεροι δρόμοι, περισσότερα δίκτυα, λιμάνια, μαρίνες κτλ. Από την άλλη πλευρά επιβάλλεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί όσον αφορά τα δημόσια οικονομικά. Δυστυχώς η Ελλάδα ακολούθησε απρόσεκτες πολιτικές στο παρελθόν, οι οποίες διόγκωσαν το δημόσιο χρέος και σε συνδυασμό με τον πολύ μεγάλο δημόσιο τομέα ( εξαιρετικά διογκωμένο σε σχέση με άλλες χώρες) ξόδεψε πάρα πολλά χρήματα για να τον συντηρήσει .

Αν τα δει κανείς όλα αυτά , ένα προς ένα , θα καταλάβει γιατί η χώρα μας δεν έχει να διαθέσει τα χρήματα εκείνα που θα απαιτούνταν για να αρχίσουμε να συγκλίνουμε περισσότερο με τις άλλες χώρες-μέλη της κοινότητας. Αν βέβαια δεν έχεις χρήματα για να κάνεις όλα αυτά που όφειλε να κάνει το δημόσιο, τότε ή ψάχνεις να βρεις άλλους τρόπους χρηματοδότησης ή δεν κάνεις έργα.

Οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα είναι ένας τέτοιος τρόπος κατασκευής έργων, ο οποίος υπάρχει εκατονταετίες. Τουλάχιστον στην Ελλάδα είχε αρχίσει να εφαρμόζεται ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα με αποτέλεσμα τα μεγάλα έργα υποδομής να γίνονται στην χώρα μας επειδή είχαμε εξωτερική χρηματοδότηση. Προχωρώντας στο δια ταύτα το μέλλον της κατασκευαστικής βιομηχανίας στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι ευοίωνο . Αυτό προκύπτει από την σύγκριση του επιπέδου των υποδομών στην Ελλάδα με το αντίστοιχο των υπολοίπων χωρών . Πρέπει να βελτιώσουμε τις υποδομές μας και αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα είτε με χρήματα του δημοσίου, είτε με λοιπές χρηματοδοτήσεις, είτε με κάποιο άλλο τρόπο. Το πώς θα βρεθούνε τα κεφάλαια είναι το πιο βασικό.

Υλοποιώντας ένα έργο δεν σημαίνει ότι κερδίζεις π.χ. έναν ακόμα δρόμο ή όσον αφορά το Μετρό στην Αθήνα άλλες τρεις-τέσσερις στάσεις. Σημαίνει ότι ο κόσμος πάει πιο γρήγορα στη δουλειά του, είναι πιο αποδοτικός, έχει μικρότερες καταναλώσεις πετρελαίου, παράλληλα παράγεται πλούτος, γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουνε δουλέψει. Είναι διπλό το όφελος, αφενός από τη μία κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και αποδοτική και από την άλλη παράγεται πλούτος , ο οποίος καταναλώνεται και δίνει δουλειά σε ανάλογα επαγγέλματα. Υπολογίζεται ότι στην κατασκευή, για κάθε μία θέση εργασίας που δημιουργείται, δημιουργούνται ταυτόχρονα άλλες δύο θέσεις σε άλλους τομείς οι οποίοι εξαρτώνται από αυτήν.

Αυτό βέβαια μπορεί να μην είναι τόσο σημαντικό σε μεγάλες χώρες που έχουνε μεγάλη βιομηχανία ή υπηρεσίες, αλλά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα έχει σημαντικότατες επιπτώσεις στην ανάπτυξη της χώρας. Επιπλέον τα έργα που γίνονται πρέπει να έχουν πάντα σαν κριτήριο την απόδοσής τους στο μέλλον και αυτό γιατί στην Ελλάδα έχουμε μία τάση νεοπλουτισμού : Πάμε να κάνουμε απλά έργα και φτιάχνουμε νέους Παρθενώνες. Η νοοτροπία μας θέλει κάθε έργο να είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό ή το πολύ πλούσιο με αποτέλεσμα να ξοδεύουμε πολλές φορές περισσότερα χρήματα για παρόμοια έργα από αυτά που ξοδεύουνε στο εξωτερικό. Έξω δίνουν βαρύτητα στο «Value for Money» δηλαδή λειτουργούν βασιζόμενοι στη φιλοσοφία ‘’μην ξοδεύεις άσκοπα τα χρήματα που έχεις, επένδυσέ τα σωστά ’’.

Καλύτερο ή χειρότερο μοντέλο για την ανάπτυξη μεγάλων έργων υποδομής μελλοντικά στη χώρα μας δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει. Το θέμα είναι που θα βρούμε τα λεφτά για να τα υλοποιήσουμε , τι χρήματα είναι διατεθειμένο να πληρώσει το Δημόσιο και στη περίπτωση που δεν έχει χρήματα ποιους εναλλακτικούς δρόμους μπορούμε να ακολουθήσουμε . Το ιδανικότερο είναι να έχεις καλές μελέτες , καλούς εργολάβους και καλές επιβλέπουσες υπηρεσίες δηλαδή να γίνει το έργο τεχνικά σωστό , αφού πρώτα βέβαια εξασφαλιστεί η αποδοτικότητά του.