Δύο χρόνια κλείνω τώρα πια σε αυτή την γωνιά της πόλης με τις συνταγές της μαμάς στην τσέπη για μια ήσυχη ζωή, χωρίς προβλήματα και προβληματισμούς. Η συνταγή πολύ απλή, κοιτάς την δουλειά σου. Ένα «καλημέρα – καλησπέρα» στον διάδρομο για να μην ξεχνάς ότι είσαι και άνθρωπος, 2 κουταλάκια ζάχαρη ή αλάτι ή κανένα κρεμμύδι στην ανάγκη.
Είναι βραδάκι λοιπόν. Τις ώρες εκείνες που συνήθως έρχονται τα προβλήματα και οι προβληματισμοί. Χτυπάει το κουδούνι της πόρτας μου. Καθόλου προβληματισμένη, ανοίγω. Είναι το κορίτσι της διπλανής μου πόρτας. Της χαμογελάω συγκαταβατικά αλλά και συγκρατημένα (να μην έχουμε και προβλήματα) και την ρωτάω τι θέλει. Αλλά καθώς βγαίνουν τα λόγια από το στόμα μου τα μάτια μου γεμίζουν με την εικόνα της.
Τι πλάσμα αλλόκοτο; Μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια και μαύροι κύκλοι γύρω από τα μαύρα μάτια. Ο «καθρέφτης της ψυχής»! Λεπτή, κοντούλα, με τα χέρια μαζεμένα στο στήθος της σε στάση σχεδόν προσευχής και όχι παράκλησης. Τα πόδια της κοντά το ένα με το άλλο και ο κορμός της καμπουριασμένος, πραγματικά σα να ήθελε να πιάσει όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο στο οπτικό μου πεδίο.
«Θα σου φανεί περίεργο αυτό που θα σου πω και σε παρακαλώ μη με κοροϊδέψεις» - κατεβάζει τα μάτια σαν την κορούλα μπροστά στην μαμά της που μόλις λέρωσε με χώματα το κάλο της το φουστάνι. «Είναι 6 μήνες τώρα που δεν έχουμε ρεύμα στο σπίτι – μας το έχουν κόψει» - τώρα έχει μαζευτεί τόσο πολύ που πιστεύω ότι απλά θα εξαφανιστεί! «Μήπως μπορείς όταν γελάς, να γελάς λίγο πιο δυνατά; Κοντεύουμε να τρελαθούμε τα βράδια με την μητέρα μου και το γέλιο σου μας κάνει καλό» - Ω
*Η Χρύσα είναι τελειόφοιτη της Ιατρικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου