Είναι Παρασκευή απόγευμα, κάπου κοντά στις 6.30. Κατεβαίνω βόλτα στην πόλη… σε κανένα μισάωρο θα συναντηθώ με τους άλλους για καφέ, αλλά ως τότε προλαβαίνω να ρίξω μια ματιά στις βιτρίνες… Οι εκπτώσεις έχουν τελειώσει, υπάρχουν όμως ακόμα κάποιες προσφορές(καταστήματα που ισορροπούν στο -ανύπαρκτο σχεδόν- μεταίχμιο μεταξύ «επιβίωσης» και οριστικού κλεισίματος). Περιπλανιέμαι στους μικρούς, ήσυχους δρόμους του κέντρου… Παντανάσσης, Βότση, Πατρέως… Ανακαλύπτω συνεχώς μικρά, συμπαθητικά μαγαζάκια, καφετέριες και μεζεδοπωλεία με στοιχεία που παραπέμπουν σε γαλλικά μπιστρό, ισπανικά tapas bar, ιταλικές τραττορίες… Ο ήλιος στη δύση του βάφει τον ουρανό με ένα χρώμα που θυμίζει συνάντηση με την παλέτα ρομαντικά ουτοπικού ζωγράφου… Μωβ; Πορτοκαλί; Ή μήπως ροζ; Μαγικό παιχνίδι της φύσης με τα χρώματα…! Βγάζω τα γυαλιά ηλίου, που έχουν ξεχαστεί στα μάτια μου, και στρίβω στην Κορίνθου(μένουν ακόμα δέκα λεπτά αλλά θέλω να φτάσω πιο νωρίς απ’ τους υπόλοιπους, να θαυμάσω τη βουτιά του ήλιου στον Πατραϊκό χωρίς χαχανητά και ενοχλητικούς ψιθύρους -θα συναντηθούμε στο μόλο αλλά θα θέλουν γρήγορα να ανηφορίσουμε για το γνωστό μας στέκι)…
Πολυσύχναστος δρόμος! Ανυπόφορα θορυβώδης, εκνευριστικά γεμάτος, μοντέρνα μονότονος. Ξενοίκιαστα καταστήματα, διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, κορναρίσματα, άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν το οτιδήποτε... Ζωή βαλμένη στην πρίζα! Καθώς προχωρώ δίπλα μου σταματάει το αστικό. Ανάμεσα στον κόσμο που κατεβαίνει διακρίνω κάτι γνώριμο. Παραξενεύομαι… α! Βέβαια!! Είναι η περσινή μου τσάντα, η τσάντα του σχολείου! Τι αναμνήσεις ξυπνούν μέσα μου! Δεν έχει καν περάσει ένας χρόνος από τότε που την φύλαξα μες στη ντουλάπα και ορκίστηκα να μην την ξαναπιάσω στα χέρια μου! Κι όμως! Φαντάζει τόσο μακριά αυτή η μέρα…! Ίσως ακούγεται πολύ παράξενο όμως είναι σαν να έχω ξεχάσει εντελώς όλα αυτά που ζούσα πριν από μόλις… 10 μήνες;;!! Τις προάλλες μιλούσα με την καθηγήτρια μου… μου έλεγε πόσο δυσκολεύονται οι μαθητές της, της τρίτης Λυκείου αυτόν τον καιρό, πόσο άγχος έχουν. Πριν από δέκα μήνες θα μισούσα τον εαυτό μου για την απάντηση που της έδωσα σχεδόν αυθόρμητα: «Ε, εντάξει! Δεν είναι και τίποτα το φοβερό, λίγοι μήνες έμειναν πείτε τους!»
Η αλήθεια είναι πως από τότε η ζωή μου έχει αλλάξει σε βαθμό που ούτε η ίδια δεν μπορούσα να φανταστώ ή έστω να ονειρευτώ-και πρέπει να παραδεχτώ πως από όνειρα… άλλο τίποτα! Έχει αλλάξει τόσο που δεν μπορώ καν να με φανταστώ στην ίδια θέση που ήμουν πριν από τόσο λίγους μήνες! Όχι πως θέλω κιόλας βέβαια!!
Ξαφνικά με πιάνει μια μελαγχολία. Βλέπω το κορίτσι με το κουρασμένο βλέμμα και τα ακουστικά και ξαφνικά το μυαλό μου επισκέπτονται απελπισμένες εικόνες απ’ την τελευταία σχολική τάξη… Σίγουρα πάει στο φροντιστήριο! Χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγω το βήμα και προσπερνώ το κορίτσι. Στην πραγματικότητα θέλω να της φωνάξω… «μη σε νοιάζει! Κάνε την προσπάθειά σου και όλα θα τελειώσουν σύντομα! Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνεις αλλά θα τα καταφέρεις! Συνέχισε! Προχώρα!!! Σύντομα θα βρεθείς στη θέση μου και τότε-πίστεψέ με- θα κάνεις και εσύ ένα βήμα μπροστά! Συγγνώμη…»
Και κάπως έτσι προχωρώ, για τη συνάντησή μας… πάλι αργοπορημένη(πώς τα καταφέρνω κάθε φορά;)! Πως κυλάει τελικά ο χρόνος, πόσο γρήγορα βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη και πόσο γρήγορα ξεχνάμε τι περάσαμε για να φτάσουμε ως εκεί, σκέφτομαι… Σημασία έχει να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα, όποια κι αν είναι αυτά, με τόλμη και να τα προσπερνάμε γρήγορα. Γιατί η ζωή βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά, τρέχει και δεν μας περιμένει για πάντα!
«Πάμε και αύριο για καφέ;», μου προτείνουν στο τέλος της συνάντησής μας! «Εννοείται!», απαντάω χωρίς καν να το σκεφτώ!(που αυτά πέρυσι!)
*Ακούστε και αυτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου